به گزارش تابناک مرکزی، خبر تولّد امام حسین (ع) قبل از میلادشان از سوی جبرئیل به پیامبر اکرم (ص) داده شد، وقتی این خبر به پیامبر داده شد حضرت رسول (ص) نوید این فرزند پر خیر و برکت را به حضرت فاطمه زهرا (س) دادند و ایشان هم از این خبر خوشحال شدند.
برخی
خواب‌هایی دیده و برای پیامبر اکرم (ص) نقل کرده بودند، از جمله: امّ فضل همسر عموی
پیامبر(ص) خواب دید که تکّه‌ای از بدن رسول خدا (ص) درمنزل امّ فضل افتاده است.
آنچه
در روایات و تاریخ شیعه دریافت می شود این است که مولود سیدالشهدا با گریه و اشک ریختن
بر مصائب ایشان همراه بوده است. نقل های مختلفی داریم که جبرئیل قبل و بعد از تولد
امام حسین(ع) بر رسول خدا نازل شده و روضه کربلا را خوانده است.
قبل از ولادت امام حسین(ع) نیز
حضرت فاطمه(س) به پیامبر در مورد سخن گفتن طفل با ایشان خبر داده بود که پیامبر اکرم(ص)
روضه این فرزند را برای دختر خود خواند. لذا میلاد امام حسین(ع) با اشک همراه شد.
پیامبر مباحث شفاعت را پس از
این مولود مطرح کردند. در حدیث شریف کسا آمده است هر کدام از اهل بیت که به پیامبر
وارد می شود آن حضرت جمله ای در مورد آنها می فرماید و وقتی امام حسین وارد می شود،
پیامبر می فرماید: «السلام علیک یا شافی امتی». یعنی بحث شفاعت امت رسول الله، پس از
این مولود آغاز می شود.
چند اعجاز نیز پس از ولادت امام
حسین(ع) رخ داده است که یکی از آنها شفا گرفتن فطرس ملک است که به یمن قدوم این مولود
صورت گرفته است.
امّ
فضل زمانی که به خدمت رسول خدا (ص) رسید و تعبیرش را از پیامبر پرسید پیامبر اکرم
(ص) فرمودند: تعبیرش این است که از ما مولودی به دنیا خواهد آمد و برای مدّت کوتاهی
به منزل شما برای شیر خوردن خواهد آمد.
قبل
از میلاد امام حسین(ع) در حضرت زهرا (س) نشانه‌های بارداری ایجاد شده بود و ایشان احساس
درد می‌کردند، وقتی به حضور پیامبر اکرم (ص) رسیدند، ایشان آبی به حضرت فاطمه زهرا(س)
دادند که به این وسیله، درد ایشان کم شد.
طبق روایاتی که هم شیعه وهم سنّی
بارها نقل کرده‌اند هفت روز پس از تولد امام حسین بن علی(ع) ایشان را آوردند خدمت
رسول خدا (ص) و هنگامی که پیامبر اکرم (ص) این مولود را دیدند، در گوششان اذان و اقامه
خواندند.
برای
عقیقه آن حضرت، فاطمه زهرا (س) و امام علی (ع) گوسفندی را قربانی کرده و بین ضعفا و
فقرای مدینه تقسیم کردند.
در روایتی آمده وقتی امام حسین (ع) به دنیا آمدند از طرف خدا هزار ملک به پایین آمده و به خدمت رسول خدا (ص) رسیده و به پیامبر تبریک و تهنیت گفتند. رسول خدا (ص) از این موضوع خوشحال شدند و خبر تولد حسین (ع) را پخش کردند.
نام امام حسن و امام حسین همنام
فرزندان هارون یعنی شُبَر و شبیر نامگذاری شده است. یعنی امام حسن(ع) را به شبر و امام
حسین (ع) را به نام شبیر نامگذاری کردند.
البتّه
این اسامی عبری بوده و پیامبر اکرم (ص) این نام‌ها را به زبان عربی به حسن و حسین تغییر
داده‌اند و به گفته برخى از مورّخان مردم آن محیط پیش از آن با نام حسن و حسین آشنا
نبودند تا فرزندان خود را به این دو اسم نامگذارى کنند و این دو نام از جانب خداوند
بر پیامبر صلى الله علیه و آله وحى شد.
در منابع اهل سنّت روایاتی نقل
شده که امیرالمومنین علی (ع) از رسول خدا (ص) در نامگذاری فرزندانشان پیشی گرفته‌اند
و جالب اینجاست آنها روایتی را نیز نقل می‌کنند که امام علی (ع) نام امام حسین (ع)
را «حَـرب» (به معناب جنگ و درگیری) گذاشته‌اند.
روایتی از رسول خدا (ص) وجود
دارد که اهل سنّت هم نقل کرده‌اند مبنی بر اینکه پیامبر اکرم (ص) فرمودند: نام فرزندانتان
را حرب نگذارید؛ زیرا نام ابوسفیان، حرب است.
چگونه ممکن است آن امام رئوف
و مهربان که زبان زد خاص و عام بین شیعه و سنّی است، نام فرزندانشان را حرب بگذارند
یا بر رسول خدا (ص) در نامگذاری فرزندانشان پیشی گرفته باشند در حالی که در روایات
داریم پیامبر اکرم (ص) امام را حسین نامیدند و موی سرشان را تراشیده و هم وزن آن طلا
صدقه دادند.
حجت‌الاسلام
یاوری در بخش دیگر از گفت‌وگوی خود با فارس اظهار داشت: بر اساس قرآن و روایات و احادیث
موجود در منابع شیعه و اهل سنّت امامت یک امر الهی است، امری که به خواست خداست. در
روایات کهن و تاریخی داریم رسول خدا (ص) وقتی برای تبلیغ به طائف رفته بودند، هنگام
بازگشت عدّه‌ای از قبیله بنی عامر ایشان را دیدند در حالی که پیامبر (ص) از اینکه در
طائف موفقیتی به دست نیاورده بودند در فکر فرو رفته بودند. افراد قبیله بنی عامر به
رسول خدا (ص) پیشنهاد کردند ما شما را علیه مشرکان یاری می‌کنیم به شرط آنکه مقام جانشینی
خودتان و امامت امّت بعد از خود را به ما عطا کنی.
طبق
منابع شیعه و اهل سنّت، رسول خدا (ص) در جواب فرمودند: امر جانشینی به امر خداست و
به دست من نیست.
بعد از آنکه رسول خدا (ص) وارد
مدینه شدند بارها چنین روایاتی را بیان داشتند.
از زمان تولد امام حسن و حسین (ع) روایات معروف و مشهوری وجود دارد که اگر زمانی خلافت ظاهری در دست ائمه معصومین (ع) و اهل بیت پیامبر نباشد باز هم اینها امام هستند «الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا» (حسن و حسین امامند چه قیام کنند و چه بنشینند)
با توجه به تمسک به عترت و اهل بیت در کنار قرآن کریم و با توجه به روایاتی که از منابع شیعه و سنی داریم که در آنها مصداق عترت و اهل بیت، امام حسن (ع) و امام حسین (ع) هستند، ما باید به این بزرگواران تمسّک و توسّل کنیم.
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: حسین
از من و من از حسین هستم. همین روایت در مورد امام حسن (ع) هم وجود دارد. اینها نشان
دهنده این است که رسالتی که رسول خدا (ص) به عنوان پیامبر اسلام دارند همان رسالت را
حسن بن علی (ع) و حسین بن علی (ع) هم دارند.
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: حسین جانشین من است، قدر او را بدانید و به او محبت کنید. همچنین روایات بسیار زیادی در مورد علاقه و محبّت بین پیامبر اکرم (ص) و امام حسین (ع) نقل شده است و لذا محبت به ائمه (ع) نشانه ایمان است و کسانی که به ائمه اطهار(ع) بغض می‌ورزند و با آنها دشمنی می‌کنند منافق هستند.
این محبت گویای یک نکته مهمی
است و آن اینکه با دوست داشتن امامان معصوم (ع) می‌توانیم به امر اطاعت از آنها اهتمام
بورزیم.
اگر
کسی واقعا دوستدار اهل بیت و امام حسین (ع) شود به طرف آنها گرایش پیدا می‌کند و روز
و شب تلاش می‌کند خلق و خوی معشوق را به خود بگیرد و این حالت انسان را مطیع اهل بیت
(ع) می‌کند. امیدواریم که ما هم بتوانیم رهرو خوبی برای اهل بیت (ع) و امام حسین (ع)
باشیم.
تنها
صرفِ دوست داشتن نیست، یک شخص وقتی کسی را واقعا دوست دارد که خواهان رسیدن به او و
کسب فضائل محبوب خود باشد. واقعا خوبی‌های محبوبش را دوست داشته باشد و سعی کند همه
اوامر محبوبش را در زندگی اجرا کند، چه در اصول دین و چه در فروع دین! اگر من کسی را
واقعا دوست داشته باشم باید سعی کنم سخنان او را عمل کنم و مثل او باشم و گرنه صرف
ادعای محبت بدون نشان دادن در عمل و رفتار محبت واقعی محسوب نمی‌شود.
محبت اکسیری است که انسان را به طرف محبوب و معشوق خود می‌کشد و به انسان محب و عاشق رنگ معشوق می‌بخشد.