رمضان، ضیافت به ترک هست اما مانور گرسنگی و تشنگی نیست و مطمئن باشید! اثری هم ندارد ... در ساحت معرفت این گرسنگی و تشنگی صرف که اگر داشت، باید مرتاضان در قاف قله معرفت بودند. رمضان ،رسم بندگی و درس بندگی است و روزه دار نه به زبان که به رفتار باید شکوه بندگی را به چشم خریدار و آگاه بکشد و خلایق را به حضرت خالق دلالت کند. تکلیفی چنین بزرگ هم می‌طلبد که جان،بزرگ کنیم .
بزرگی هم لوازم و رفتار خود را دارد و از این چه این روزها برکلام و قلم برخی ها به ویژه مدعیان دیانت می رود، هیچ نشانی از بزرگی مومنانه نیست.
صفحات جراید و سایت ها و شبکه های اجتماعی را که رصد می کنی با هزار تاسف می بینی روزه برخی ها فقط لب بستن بر شراب و طعام است و الا هنوز رمضان در قلم و نگاه و گفتارشان حلول نکرده است. انگار قرار هم نیست این اتفاق بیفتد! والا شاهد این همه حرف حرام در باره این و آن و با هزار تاسف در باره استوانه های نظام و اهل بیت انقلاب و امام انقلاب نبودیم و ذات های نایافته از هستی بخش انقلاب، امروز ادعای هستی بخشی نداشتند!
اما کاش رمضان نه فقط در جسم که در جان و جهان ما هم جاری می شد تا آیات خداوند را به رفتار درمی آوردیم و زندگی خویش را بر اساس آموزه های دینی به تعالی می رساندیم... اما خوشا آنان که رمضانی می شوند، خوشا آنانی که در روابط اجتماعی، در عرصه فرهنگ و سیاست و... به گاه سخن یا قلم گردانی فقط در حوزه ای که علم و اشراف دارند سخن می گویند و قلم می زنند و هشدار حضرت خداوند را به جان شنیده اند که بسیار مسئولند! «و لاتقفُ ما لیس لک به علم ان السمعُ و البصر و الفؤاد کلُ اولئِکَ کان عنه مسئولا».
و چنین نمی کنند که از افتادن به ورطه قلم زنی قلدر منشانه در این مباحث ایمان سوز، دست و زبان و قلم به تقوا نگه می دارند. خوشا آنان که می دانند، دروغ بستن به خدا و رسول اگر روزه را باطل می کند، این راز را هم درس می دهد که به هیچ بنده ای نباید دروغ بست که هیچ کس از راه دروغ به مقصد راست و صداقت نرسیده است خوشا آنان که زبان و قلم پاکیزه دارند و دیده و دل و دست شان پاک و سخن و نوشتارشان نیز مبین این طهارت فکری است و هرگز و هرگز و هرگز نه تنها مومنی، مسلمی که انسانی را به زخم زبان و نیش قلم نمی آزارند که از خدای خویش شنیده اند «لاتنابزوا بالالقاب» را و خوانده اند که مشی رسول ا...(ص) و ائمه(ع) با مردمان چگونه به مهر و محبت بوده است و حتی دشمنان هم از این باران محروم نبوده اند. خوشا آنان که در رمضان لقمه از سفره دوست برمی دارند و به گاه شنیدن، شرح این آیه اند که «الذین یستمعون القول و یتبعون احسنه» و مهارت شنیدن آنان را به حق می رساند و به گاه سخن نیز بر مدار «و جادلهم بالتی هی احسن» رفتار می کنند، خوب ترها را برمی گزینند و خوب تر سخن می گویند و جز خیر و خوبی در کلام و رفتار و نوشتار ندارند.
خوشا آنان که حتی در مقابل نادانان پرخاشگر هم از کوره در نمی روند و در نهایت سلامت نفس با آنان سخن می کنند که «اذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما» این سلام نه سلام تمسخر که سلام سلامت آفرین است و به سلم و سلامت گذشتن و قرآن هرگز و هرگز اجازه تحقیر و تمسخر نمی دهد حتی نسبت به جاهلان. خوشا آنان که از غرور، حتی غرور به ایمان پرهیز می کنند «و لاتمش فی الارض مرحا» را به رفتار درمی آورند و نه در زمین گام به غرور می زنند و نه در صفحه کاغذ قلم به غرور که می دانند «ان ا... لا یحب کل مختالٍ فخور»... خوشا آنان که به حرمت رمضان حرمت مردم را حفظ می کنند و با پرهیز از ظن و داوری بر اساس گمان، درمی یابند پیام حضرت خداوند را که «ان بعض الظن اثم» پس دل و دیده و دست و دامن می شویند از بدگمانی...
خوشا آنانی که می دانند، نه مخالفت با این گروه و آن جناح که حتی دشمنی هم نباید آنان را از دایره انصاف و عدالت خارج کند و در همه حال باور دارند و به یاد که «کونوا قوامین لله شهداء بالقسط و لایجر منکم شنئان قوم علی الا تعدلوا اعدلوا هو اقرب للتقوی» خوشا آنانی که با دل و دیده و دست و زبان روزه دار، رمضان را حرمت می گذارند و به حرمت در این کشور اهل بیت (ع)، حرمت‌داری می کنند.
خوشا آنانی که بندگی خدا را و بندگان خدا را حرمت می گذارند و در شعاع حرمت و کرامت خداوندی قرار می گیرند. خدا کند ما را نیز در جمع این مومنان همایون فال راهی و جایی باشد...
غلامرضا بنی اسدی - تابناک رضوی
