خداوند را شاکریم پس از سال ۱۳۹۲و انتخابات شکوهمند ریاست جمهوری و پاسخ قاطع ملت ایران به گفتمان اعتدال فضای نو در عرصه فعالیت های دانشجویی باز گردید و تکاپوی تشکلهای دانشجویی فراتر از گذشته گردید،اما آنچه مهم است پاسخ به این سوال است که جایگاه تشکل های دانشجویی چیست؟ ویژگی دانشجوی فعال چه چیز باید باشد؟
شهید بهشتی می فرمایند: دانشجو موذن جامعه است و اگر خواب بماند، نماز امت قضا می شود.اما به راستی معیار های موذن بودن در جامعه چیست؟
شاید امروز بتوان گفت دانشگاه نمادی از یک جامعه مدنی کوچک با تمام سلیقه ها و نظرات مختلف است اما سوال این جاست بیداد گران این جامعه چه گروه هایی هستند؟پاسخ تشکل های دانشجویی است،امروز تشکل های سیاسی و فرهنگی مختلفی در دانشگاه ها در حال فعالیت هستند اما به راستی کدام در مسیر حقیقی هویت تشکلی مطالبه گر که به تعبیر شهید بهشتی موذن و بیدارگر جامعه است قدم برداشته اند؟
حضرت ایت الله هاشمی رفسنجانی در پیامی به همایش سادا در سال ۹۴ تاکید فرمودند: اگر دانشجو دید کسی یا گروهی خواسته یا ناخواسته بستر اندیشه و تعقل را آلوده،مسموم یا افراطی میخواهد و برای این کار تلاش می کند،هم حق و هم وظیفه دارد که نگذارد این اتفاق بی افتد.
این رهنمود آیت الله هاشمی کاملا شفاف و مشخص است که دانشجو باید حر باشد و از دیکته شدن اجتناب کند.
شاید بتوان گفت از این ترم تحصیلی فعالیت های سیاسی انتخاباتی برای ریاست جمهوری آغاز میشود اما باید توجه داشت که تشکل های دانشجویی باید موذن جامعه باشند و جامعه را به سمت توسعه و روشنگری سوق دهند، دانشجو باید نقاط ایده عال را نشان دهد و زمینی طراحی کند که جامعه به کمال برسد نه در زمین احزاب و کاندیدا ها بازی کند،به فرمایش رهبر انقلاب اسلامی:مهمترین فریضه دانشجویی آرمانخواهی است.(دیدار با دانشجویان ۲۰تیرماه۹۴) و همچنین ایشان تاکید کردند که: آرمانگرایی مخالف محافظه کاری است نه واقع گرایی، بنظر همین جمله رهبری را میتوان سرلوحه فعالیت‌های دانشجویی در عرصه های مختلف قرار داد:یعنی دانشجوی ارمانخواه واقع گرا باشیم، ارمانی برای توسعه داشته باشیم و واقع بینی یا همان اعتدال در تحلیل فرایند ها و معرفی رویکردهایی که بتواند حداقل های نیازهای جامعه را براورده کند به جامعه معرفی کنیم.
آیا به راستی تنها با تریبون دادن برای منولوگ و سخنرانی‌های یک طرفه به شخصت‌های سیاسی می توان از مشکلات جامعه کاهید؟
آیا تنها وظیفه دانشجو و تشکلهای دانشجویی تریبون دادن به افراد است؟ یقینا اینطور نیست! دانشجو زمانی موذن جامعه و ارامانخواه است که تفکر داشته باشد، تشکلهای دانشجویی باید اتاق فکر افراد و نهادهای اجتماعی باشند و با روحیه مطالبه گری ضعف‌ها را ببینند و برای حل مشکلات پیشنهاداتی مدون را پیشنهاد دهند نه آنکه با جناح گیری نهادی که مخالف تفکر سیاسی خود هست را تخریب کنند اگر مشکلی هست باید برطرف شود.
به راستی کدام یک از تشکل های دانشجویی به ارائه طرح ها و برنامه های اجرایی برای نهاد های مختلف پرداخته اند؟
بعنوان مثال کدام تشکل دانشجویی تا امروز طرحی را برای حل معظل حاشیه شهرها یا توسعه روستا و دیگر معظلات شهری و اجتماعی ارائه داده است؟
به یاد داشته باشیم اگر ما دانشجویان آرمانهایمان را تکرار کنیم، با جدیت بر سر آنها بایستیم تا به گفتمان دانشجویی تبدیل شود و سپس به گفتمان عمومی تبدیل شوند، آنگاه مسئولان و ستادهای اجرایی و احزاب تحت تأثیر قرار خواهند گرفت و انجاست که می توانیم بگویم موذن جامعه هستیم نه آنجایی که دیکته احزابی باشیم که نوشته شویم.
لازم است یاد آوری کنم که رهبر انقلاب «فهم واقعیات کشور» را از دیگر الزامات افزایش تأثیرگذاری جریانهای دانشجویی دانستند و امروز باید تشکل ها به این فهم از واقعیات برسند و اتاق فکری برای نهادهای اجرایی در زمان های مختلف باشند نه پیاده نظام تبلیغاتی و ریپورتاژی آنها در دانشگاه ها.
فارغ از تشکل های سیاسی فرهنگی دانشجویی به انجمن های علمی هم باید توجه داشت، براستی آیا انجمن‌های علمی که فی نفسه باید اندیشکده علمی باشند و مشاور علمی نهادهای اجرایی کشور باشند امروز چقدر این نقش را ایفا می کنند؟
یادمان باشد تشکل های دانشجویی باید خط دهی به احزاب سیاسی را داشته باشند نه آنکه تشکل ها بشوند دست نوشه احزاب، به راستی واقعا امروز تشکل های دانشجویی اندیشکده هستند؟آیا واقعا در تشکل های دانشجویی تولید فکر و تبادل اندیشه و برنامه در جریان است؟ یا فقط هدف تخریب دولت و... است. بیاید اگر مشکلی هست با ارائه طرح و برنامه به صدد اصلاح آن برآییم نه با تخریب در صدد چیز دیگری باشیم.
بیاید اندکی بی اندیشیم و به خود بیایم و به جایگاه راستین تشکلهای دانشجویی برگردیم.
به امید روزهای بهتر
شهید بهشتی می فرمایند: دانشجو موذن جامعه است و اگر خواب بماند، نماز امت قضا می شود.اما به راستی معیار های موذن بودن در جامعه چیست؟
شاید امروز بتوان گفت دانشگاه نمادی از یک جامعه مدنی کوچک با تمام سلیقه ها و نظرات مختلف است اما سوال این جاست بیداد گران این جامعه چه گروه هایی هستند؟پاسخ تشکل های دانشجویی است،امروز تشکل های سیاسی و فرهنگی مختلفی در دانشگاه ها در حال فعالیت هستند اما به راستی کدام در مسیر حقیقی هویت تشکلی مطالبه گر که به تعبیر شهید بهشتی موذن و بیدارگر جامعه است قدم برداشته اند؟
حضرت ایت الله هاشمی رفسنجانی در پیامی به همایش سادا در سال ۹۴ تاکید فرمودند: اگر دانشجو دید کسی یا گروهی خواسته یا ناخواسته بستر اندیشه و تعقل را آلوده،مسموم یا افراطی میخواهد و برای این کار تلاش می کند،هم حق و هم وظیفه دارد که نگذارد این اتفاق بی افتد.
این رهنمود آیت الله هاشمی کاملا شفاف و مشخص است که دانشجو باید حر باشد و از دیکته شدن اجتناب کند.
شاید بتوان گفت از این ترم تحصیلی فعالیت های سیاسی انتخاباتی برای ریاست جمهوری آغاز میشود اما باید توجه داشت که تشکل های دانشجویی باید موذن جامعه باشند و جامعه را به سمت توسعه و روشنگری سوق دهند، دانشجو باید نقاط ایده عال را نشان دهد و زمینی طراحی کند که جامعه به کمال برسد نه در زمین احزاب و کاندیدا ها بازی کند،به فرمایش رهبر انقلاب اسلامی:مهمترین فریضه دانشجویی آرمانخواهی است.(دیدار با دانشجویان ۲۰تیرماه۹۴) و همچنین ایشان تاکید کردند که: آرمانگرایی مخالف محافظه کاری است نه واقع گرایی، بنظر همین جمله رهبری را میتوان سرلوحه فعالیت‌های دانشجویی در عرصه های مختلف قرار داد:یعنی دانشجوی ارمانخواه واقع گرا باشیم، ارمانی برای توسعه داشته باشیم و واقع بینی یا همان اعتدال در تحلیل فرایند ها و معرفی رویکردهایی که بتواند حداقل های نیازهای جامعه را براورده کند به جامعه معرفی کنیم.
آیا به راستی تنها با تریبون دادن برای منولوگ و سخنرانی‌های یک طرفه به شخصت‌های سیاسی می توان از مشکلات جامعه کاهید؟
آیا تنها وظیفه دانشجو و تشکلهای دانشجویی تریبون دادن به افراد است؟ یقینا اینطور نیست! دانشجو زمانی موذن جامعه و ارامانخواه است که تفکر داشته باشد، تشکلهای دانشجویی باید اتاق فکر افراد و نهادهای اجتماعی باشند و با روحیه مطالبه گری ضعف‌ها را ببینند و برای حل مشکلات پیشنهاداتی مدون را پیشنهاد دهند نه آنکه با جناح گیری نهادی که مخالف تفکر سیاسی خود هست را تخریب کنند اگر مشکلی هست باید برطرف شود.
به راستی کدام یک از تشکل های دانشجویی به ارائه طرح ها و برنامه های اجرایی برای نهاد های مختلف پرداخته اند؟
بعنوان مثال کدام تشکل دانشجویی تا امروز طرحی را برای حل معظل حاشیه شهرها یا توسعه روستا و دیگر معظلات شهری و اجتماعی ارائه داده است؟
به یاد داشته باشیم اگر ما دانشجویان آرمانهایمان را تکرار کنیم، با جدیت بر سر آنها بایستیم تا به گفتمان دانشجویی تبدیل شود و سپس به گفتمان عمومی تبدیل شوند، آنگاه مسئولان و ستادهای اجرایی و احزاب تحت تأثیر قرار خواهند گرفت و انجاست که می توانیم بگویم موذن جامعه هستیم نه آنجایی که دیکته احزابی باشیم که نوشته شویم.
لازم است یاد آوری کنم که رهبر انقلاب «فهم واقعیات کشور» را از دیگر الزامات افزایش تأثیرگذاری جریانهای دانشجویی دانستند و امروز باید تشکل ها به این فهم از واقعیات برسند و اتاق فکری برای نهادهای اجرایی در زمان های مختلف باشند نه پیاده نظام تبلیغاتی و ریپورتاژی آنها در دانشگاه ها.
فارغ از تشکل های سیاسی فرهنگی دانشجویی به انجمن های علمی هم باید توجه داشت، براستی آیا انجمن‌های علمی که فی نفسه باید اندیشکده علمی باشند و مشاور علمی نهادهای اجرایی کشور باشند امروز چقدر این نقش را ایفا می کنند؟
یادمان باشد تشکل های دانشجویی باید خط دهی به احزاب سیاسی را داشته باشند نه آنکه تشکل ها بشوند دست نوشه احزاب، به راستی واقعا امروز تشکل های دانشجویی اندیشکده هستند؟آیا واقعا در تشکل های دانشجویی تولید فکر و تبادل اندیشه و برنامه در جریان است؟ یا فقط هدف تخریب دولت و... است. بیاید اگر مشکلی هست با ارائه طرح و برنامه به صدد اصلاح آن برآییم نه با تخریب در صدد چیز دیگری باشیم.
بیاید اندکی بی اندیشیم و به خود بیایم و به جایگاه راستین تشکلهای دانشجویی برگردیم.
به امید روزهای بهتر
محسن قدیمی باقرآباد/عضو هئیت رئیسه شورای هماهنگی تشکل های دانشجویی
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۲
وقتي آراء ايشون يكي دو درصد بوده اونم با وجود كانديداهاي زياد از يك جناح كه راي شون شكسته شده، نميشه گفت ملت ايران پاسخ قاطع به اعتدال دادن! اونم اعتدال از نوع وادادگي! مطلب مطلب خوبی است اما ای کاش کسی واقعا پیگیر می شد که تشکل های دانشجویی واقعا فعال باشند