این روزها و همزمان با هفته وحدت و میلاد شکوهمند رسول رحمت و وحدت که اسوه و کامل‌کننده اخلاق نیز بود خوب است تا همگان و به خصوص خواص جامعه و مسئولانی که الگوی مردم محسوب می‌شوند نیز خود را در معرض این منشور نورانی قرار دهند.
فراموش کاریم ما، از همه ما انگار فراموش کار تر مسئولان هستند. همین حضراتی که این روز ها دست جلوی دهان هم می‌گیرند و قلم علیه هم بر کاغذ می رانند و کلمات را بر می آشوبند تا بر سر هم بکوبند.
یکی دم از آزادی بیان می‌زند و دیگری از قانون و حتی فردی سوم هم مدعی درد دین داشتن است، اما... من عامی عادی می دانم قانون «مرز»بان و هم «حریم»بان آزادی است و آزادی «حرمت»نگهدار قانون.
این دو نقیض و ضد هم نیستند که گروهی این، گروهی آن پسندند بلکه هر دو در کنار هم و بلکه مکمل هم و هر دو مرامی دینی هستند و همان چیزی است که جانان - که ملت فهیم و فرهیخته ایران هستند - می پسندند.
ملتی که عیار همه را خوب می‌دانند و حافظه خدادادی‌شان هم آنان را از فراموشکاری می‌رهاند و خوب در یاد دارند که چندی پیش رهبر فرزانه انقلاب برای حفظ اتحاد ملی و پرهیز از افتراق اجتماعی، جلوی ورود یک فرد را به انتخابات ریاست جمهوری گرفتند وتا ظرفیت افتراق اصلا به وجود نیاید و فضا دوقطبی نشود که در اتحاد مردم تیغ بگذارد اما حالا متولیان امر که بیش و پیش از همه باید مراقبت کنند که فضا دو قطبی نشود دارند چنان تیغ می زنند که دو قطبی شدن فضا، حداقل نتایج عملکردشان است. کار هایی می کنند که به نیروی گریز از مرکز و کانون اتحاد منجر می شود.
متاسفانه کسی هم از میانه بر نمی خیزد و به نهیب آنان را دوباره سر جای اول نمی آورد بلکه مثل زمان های قدیم که جنگ حیدری نعمتی باب بود تا اتفاقی می افتد طرفداران آن ها بدون اینکه بررسی کنند و حرف طرف مخالف را هم بشنوند می شورند و برمی آشوبند.
با عرض معذرت این منطق آدم را یاد باور های جاهلیت حجاز پیش از اسلام می اندازد که می‌گفتند برادر تو ، برادر توست چه حق با او باشد و چه نباشد تو باید کنار او باشی و چه خون هایی که به ناحق پای این پندار باطل نریخت. از آن زمان حداقل بیش از 14 قرن می گذرد و قرار بود "الاسلام یجب ما قبله" در حوزه فکری هم نمود پیدا کند و ما را از آن فضای به ننگ آلوده رها کند تا حق و حقیقت معیار باشد نه خویشاوندی جناحی. نه اینکه تا فردی از جناح ما هر حرفی زد ولو نا به جا به طرفداری اش برخیزیم و فردی از جناح ما هر کاری باطلی کرد پشتش صف بکشیم.
این منطق اسلام نیست منطق جوامع توسعه یافته هم نیست. هفته وحدت و تمسک به ریسمان الهی و پرهیز از تفرقه نیز صرفا برای برادری شیعه و سنی نیست بلکه می‌بایست که کلیت زندگی ما را شامل شود و در هر زمینه‌ای باید ببینیم هر فرد چه می گوید نه اینکه که می گوید!
راهبرد را هم امام علی (ع) پرورش یافته دامان پیامبر خاتم، تعلیم‌مان فرموده‌اند: "انظر الی ما قال و لا تنظر الی من قال" اما... راستی کلام امیر المومنین چقدر برای ما حجت است؟ در عملکرد ها، چقدر به دغدغه‌های رهبر انقلاب و امت انقلاب توجه داریم؟ با همین شیوه می خواهیم همه ملت را در یک قطب نگهداریم و وحدت را ارتقا بخشیم؟ این روش اگر درمان نشود مطمئن باشید ره به کعبه نخواهیم برد . حرکت ها هم ما را از ترکستان هم آن سوتر خواهد برد و باید مان گفت و باید شان خواند؛ قرآن اگر بدین نمط خوانی / ببری رونق از مسلمانی...
غلامرضا بنی اسدی / تابناک خراسان رضوی
