این اگر یک بیماری هم نباشد یک پدیده ناهنجار است که باید عالمان امور به دقت آن را مورد بررسی و تدقیق قرار دهند. آدم درمی ماند چه نامی بگذارد بر جماعتی که در برابر هر حادثه ای فوری دست به گوشی می شوند برای فیلم گرفتن! با این که همین دست های گرفتار گوشی اگر به یاری می آمدند هزار گره بسته، گشوده می شد.ببینید عکس ها و تصاویر منتشر شده از حادثه آتش سوزی پلاسکو را ؛ این همه گوشی به دست چه می کنند آن جا؟
آیا اگر آتش در خانه خودشان هم افتاده بود چنین می کردند؟ چنین توقعی داشتند از مردم؟ اگر عزیزان خودشان در محاصره آتش و زیر آوار گرفتار بودند باز نیش شان به خنده بی اعتنایی باز می شد؟ عصبانی هستم.
هر تصویر را که نگاه می کنم عصبانی تر می شوم. کلمات عصبانی تر ازمن نمره صفر می گذارند پای کارنامه انسانی این جماعت که انگار عقل شان نمی رسد اگر سنگی از سر راه برنمی دارند خودشان سنگ راه نشوند تا امدادگران زودتر به مقصد برسند. مگر نمی دانند ارزش زمان برای نجات حادثه دیدگان هزار بار از طلا ارزشمند تر است؟ نمی دانند در همین تک لحظه ها به دلیل راه بندان آنان ،افرادی می میرند؟ این را یکی به این افراد بی خیال بگوید که با این رفتار، عملا در گناه از بین رفتن جان افراد و مال مردم شریک اند و گاه این مانع تراشی ها می تواند مصداق "تسبیب" در جرم و گناه باشد که گاه از مباشر که در این حادثه آتش باشد قوی تر است. بدانند افراد مانع و مانع تراش که اگر در این دنیا ، دست قانون بر یقه شان ننشیند ، فردای قیامت دست عقاب الهی یقه شان را خواهد گرفت. بگذریم خدا کند به خود بیایند و به خود بیاییم . پایان حرف هم این سروده دردمندانه باشد که ؛
با غم فهم کم این همه انسان چه کنم
آتش از هر طرفی شعله کشیده است ولی
با غم انگیزترین حالت تهران چه کنم
غلامرضا بنی اسدی
