کودکی دست مادر را گرفته و پر از نشاط کودکی به آغوش کلمات میدود. کلماتی که امروز به مدد نمایشگاه کتاب تهران جانی دوباره گرفته تا در دستان پرمهر کودک و یا بزرگتری قرار گیرد و خوانده شود. کودک آرام و قرار ندارد، وارد سالن ناشران کودک میشود، در انبوه جمعیت دست مادر را محکمتر میگیرد.
کودک وارد غرفهای میشود، کتابی را ورق میزند، اما برای سنش مناسب نیست و باید با کمک مادر در میان انبوه کتابها، کتابی بیابد. وارد غرفه دیگری میشود، مادر کتابی برمیدارد اما قیمتش بالاست، مادر و کودک کتاب را پسندیدهاند، اما... . کتاب دیگری را برمیدارند، مادر نگاهی میکند، کتاب محتوایی ندارد و پر از عکس است و کودک هفت ساله که اکنون میتواند بخواند، برایش مناسب نیست.
به نیمههای سالن رسیدهاند، هوا گرم است و کودک خیس عرق، خسته شده و دست مادر را میکشد و نق میزند و اصرار دارد که از سالن خارج شود، کودکی که در بدو ورود با اشتیاقی وصفناپذیر به نمایشگاه کتاب تهران آمده بود، دیگر کتاب نمیخواهد. این وصف حال کودکی است که میخواهد جامعه کتابخوان را تشکیل دهد و آینده این کشور را رقم بزند. کودکی که با این خاطره از کتاب دلزده و گریزان میشود.
اینجا نمایشگاه کتاب تهران با ۳۰ سال تجربه است، اما انگار که هر سال، سال اول برگزاریاش است، هر سال ناهماهنگی، بیتجربگی و .... که معلوم نیست تا کی ادامه دارد. اگرچه مسئولان برنامهریزیهای فراوانی داشتهاند و برپایی نمایشگاهی با این ابعاد کار دشواری است اما نیازمند مدیریتی هماهنگ دارد.
شرایط بد و بدون تهویه در سالن ناشران کودک و نوجوان از نخستین روزهای نمایشگاه وجود داشت و منتظر بودیم تا شاید کسی معترض شود و یا مسئولان خود انصاف به خرج داده و این شرایط را تغییر دهند، اما اتفاقی رخ نداد و ناشران هم اعتراضی نکردند و انگار شرایط باید به همین گونه باشد.
به نظر میرسد هدف نمایشگاه کتاب فقط برپایی آن به هر نحوی است و مخاطب هیچ جایگاهی در این نمایشگاه ندارد و ناشران نیز همانند سالهای قبل دعوای متراژ و غرفه و موقعیت غرفه و ... را میکنند و به روحیات کودکان توجهی ندارد. آری، این نمایشگاه کتاب است که خاطراتی ناخوشایند برای مخاطب کودک رقم میزند.
هزینه بسیاری برای برپایی این نمایشگاه میشود، آیا مسئولان نمایشگاه به کودک دلزده از این فضا فکر کردهاند، با چه هزینهای میتوانند این کودک را به کتاب بازگردانند و به رویاهای رنگ باختهاش از نمایشگاه کتاب، رنگ واقعیت بخشیدند؟