تقوا پیشه کنیم یعنی کسب و کار و همه شئون زندگی ما باید توام با تقوا باشد. این راز روزه، سّر احیا و تفسیر قدر و تجسم علی(ع) است.
اگر به واقع خواهان تقدیر نیکو و ولایت علی و راز گشایی از صوم و صلات هستیم باید «تقواپیشه» باشیم و همان طور که صاحب هر «پیشه» بدان اهمیت می دهد، اهمیت قایل باشیم تا نتیجه آنی باشد که می خواهیم، که خداوند به تصریح ما را در قرآن خویش، پیغام داده است که «انما یتقبل ا... من المتقین»(مائده، آیه ۲۷).
فقط از متقین و پرهیزکاران قبول می شود، یعنی قبولی، مال پرهیزکاران است. این قبولی فقط مالی نیست که در داد و دهش، بگوییم خدا فقط از پرهیزکاران قبول می کند، نه، اتفاقا با نگاه به واجبات «توصلی» می توان امید داشت که با توجه به نتیجه کار شاید کسی که خیر مالی انجام می دهد، بی بهره نباشد اما در عبادت ها و «تعبدی ها»، در دعا ها و نیایش ها، در ولایت مداری ها ، حتما باید متقی بود و الا از ولایت مداری به «ولایت نمایی» و از آن هم به «ولایت نداری» سقوط خواهیم کرد.
برای رهیدن از این خطر باید «تقواپیشه» بود و ماند و از این طریق عارفانه هم به «اخبات» رسید. با انکسار باطنی و خشیت درونی و دل شکستگی حقیقی است که می توانیم از دعا و نماز و روزه و عبادت، نردبانی بسازیم که ما را به اعلا درجه عبودیت برساند که اگر به مقام عظمای «بندگی» نرسیم، معلوم نیست عبادت هم بتواند گره از کار ما بگشاید.
خدا ما را خلق کرده است تا به عبودیت برسیم و به این جایگاه متعالی که رسیدیم، حضرت حق، خود جامه خلیفة اللهی را بر ما می پوشاند. فکر می کنم که راز روزه و نماز و دعا و روضه هم همین باشد؛ مارا دست گیرد و بر کشد به جایگاهی که باید. همانی که حضرت مولا علی می فرمود به هزار زبان که خدا را چگونه به یقین باید رسید که اگر همه پرده ها فرو افتد هم یقینی اضافه نشود.
یعنی قبل از فروافتادن پرده ها به اعلا درجه یقین رسید و این نشاید جز از طریق اخبات و تقوا. این روز ها و شب های تنیده شده در قدر و شهادت مولا علی( ع)، فرصت سعدی است که با رهیافت به آن و دریافت درست درس های آن باید به سعادت رسید. باید در شب های قدر که قرآن به سر می گذاریم، بفهمیم که سر به زیر قرآن برده ایم و این باید بدان معنا باشد که به حکم قرآن، تن می دهیم و سراسر ملک وجودمان را ذیل هدایت قرآن می خواهیم، این هم همان تقواست. یادمان باشد این شب ها و روز ها، یادمان باشد سلوک مولا علی که راه را تا همیشه، نشان می دهد. یادمان باشد و پا به این راه بگذاریم... .
غلامرضا بنی اسدی
