تابناک رضوی: مدتهاست که وضعیت فضای مجازی در مجامع مختلف به عنوان یکی از معضلات جدی کشور شناخته می شود و البته اقدام خاصی هم صورت نمی گیرد. در هفته های گذشته از جانب برخی مسئولین گفته شد که شروع تیر ماه توام با اتفاقات خاصی در فضای مجازی کشور خواهد بود. وقتی به زمان موعود رسیدیم معلوم شد این رویداد خاص پایان فعالیت تلگرام طلائی و هاتگرام بوده. در واقع پایان فعالیت دو پوسته ی فارسی تلگرام که در ماههای اخیر و بعد از اقدام گوگل پلی در حذف آنها از گوشی های کاربران، به شدت دچار ریزش مخاطب شده بودند یک اقدام مهم در مدیریت فضای مجازی کشور تعبیر می شود.
حالا لابد مسئولان امر انتظار دارند پس از این اقدام، کاربران تلگرام این پیام رسان را رها کنند و سراغ نمونه های داخلی بیایند. ولی واقعیت تلخ در فضای مجازی این است که مردم حاضرند همه ی کندی و قطع و وصل شدن فیلترشکن ها را تحمل کنند اما سراغ پیام رسان های داخلی نیایند. پاسخ های احساسی و سیاسی زیادی برای چرائی این موضوع مطرح می شود اما به عقیده نگارنده مساله ی اصلی ریشه در کیفیت پایین پیام رسان های داخلی دارد و این موضوع قطعا ارتباط مستقیم با سیاست گذاری غلط وزارت ارتباطات و بی عملی دستگاههای مربوطه دارد.
واقعیت این است پیام رسان های داخلی که تعدادشان به عدد 10 نزدیک است هیچ کدام نتوانسته اند حتی کسری از امکانات و سرعت نمونه های خارجی را فراهم کنند. این اشکال بیشتر از آنکه متوجه شرکت های توسعه دهنده پیام رسانها باشد متوجه سیاست های سطحی نگرانه دولت است که باعث تکثر غیر ضروری تعداد پیام رسانهای داخلی شده است. تکثری که باعث شده امکانات کم زیر ساختی کشور به جای تمرکز در یک سرویس، بین چند سرویس تقسیم شود و این در عمل یعنی کاهش سرعت و ظرفیت سرویس دهی.
از طرفی یکی از برتری های تلگرام در کشور ما این است که تقریبا همه کاربران در آن حضور دارند و طبیعتا رقیب داخلی آن باید یک پیام رسان می بود نه ده تا. در واقع این تعداد زیاد علاوه بر تقسیم ظرفیت زیر ساختی باعث سردرگمی مردم در استفاده از پیام رسان های داخلی هم شده و این دو عامل در کنار هم عملا این سرویس های داخلی را از دور رقابت خارج کرده است.
در مورد حذف تلگرام طلائی و هاتگرام هم باید گفت نوشداروی بعد مرگ سهراب است. این پوسته ها سال گذشته و در شرایطی که فشار فیلترینگ اولیه و جو روانی به وجود آمده شرایط را برای ریزش کاربران تلگرام فراهم کرده بود عملا مانع این اتفاق شدند و حالا در شرایطی که کاملا بی اثر شده اند حذف می شوند.
در مجموع آنچه در مدیریت فضای مجازی کشور دیده می شود اشتباهات پیاپی، سیاست های غلط و نبود استراتژی مشخص است که شاید نتیجه طبیعی اهمال در برگزاری جلسات شورای عالی فضای مجازی باشد و این وضعیت باعث شده تا رویکرد جاری در مدیریت فضای مجازی یک رویکرد از پیش بازنده باشد.
