تابناک رضوی: دکتر هفته پیش تلفن کرد تا درباره کرونا بگوید و وسط مکالمه بغضش ترکید و زد زیر گریه و گفت «زلزله که می‌آید خانه‌ها خراب می‌شود اما بیمارستان سالم است، اما الان داخل خود بیمارستان زلزله آمده است. ... دلم به حال کادر درمان می‌سوزد.»
امروز صبح به محض این‌که واتس‌آپ را باز کردم دکتر ... برایم نوشته بود «سلام، امروز بعد از ورود به بیمارستان یکی از بهیاران در راهرو به من مراجعه کرد و گفت من وصیت‌نامه نوشتم، به خانواده هم گفتم، بعنوان مدافع سلامت بی‌منت در خدمتم. شرمنده شدم.»
من از صبح دارم به این فکر می‌کنم که آن بهیار شریف وصیت‌نامه‌اش را نوشته است و بقیه که نوشته‌اند، یک جایی توی دل‌شان نوشته‌اند، فقط برای این‌که توی دل خانواده را خالی نکنند، چیزی روی کاغذ نیاورده‌اند.
من و تویی که با هر کار نادرست‌مان سبب می‌شویم کرونا فراگیرتر و مراجعه به بیمارستان بیشتر شود و آن بهیار و بقیه کادر بیمارستان‌ها بیشتر تحت فشار قرار بگیرند، خیلی ساده «بهیارکشی»، «پرستارکشی» و «پزشک‌کشی» می‌کنیم. قتل مگر شاخ و دُم دارد؟!
آی «بی‌فکرِ وِلنگارِ شلخته»!! کادر درمان را چرا می‌کشی؟! می‌دانی «بی‌فکرِ ولنگار شلخته» کیست؟ هر کسی که کارش شیوع کرونا را تشدید و مهار آن‌را سخت می‌کند. دوست داری آدرس دقیق‌تری بدهم؟ «بی‌فکرِ وِلنگارِ شلخته» منم، تویی، اوست:
آن‌که درست تصمیم نمی‌گیرد و سازماندهی لازم برای مقابله با یک بحران ملی را نمی‌شناسد، اما میدان کار کارشناسی را هم تنگ می‌کند.
آن جلّاس گِردگویی که صریح و شجاعانه رو در روی رئیس‌اش نمی‌ایستد و بگوید چرا کار درست را انجام نمی‌دهی و فلان تصمیم‌ات غلط است حتی اگر تو گفته باشی.
آن محتکری که اقلام بهداشتی را از دسترسی مردم دور می‌کند؛ او که با جان مردم کاسبی راه انداخته است.
آن‌که می‌تواند در خانه بنشیند اما پشت فرمان نشسته تا ناقل ویروس به شمال، به این شهر و آن شهر باشد.
آن‌که می‌داند نشانه‌های کرونا دارد اما خودش را قرنطینه نمی‌کند و راه افتاده در و دیوار عالم را آلوده می‌کند، همان که چند هزار کیلومتر آن‌طرف‌تر، نماینده دستگاه سیاست خارجی این مملکت است اما آب ته دلش تکان نمی‌خورد که در حیطه وظایفش، قدمی برای مهار کرونای این مردم بردارد.
همان که بر آتش بی‌اعتمادی می‌دمد، همان که ضریح و در و دیوار حرم لیس می‌زند، و دینداری و اعصاب مردم را به سخره می‌گیرد.
همان که با تجویز روغن بنفشه ملتی را مسخره عام و خاص جهان می‌کند.
همان که انگشت‌اش را به سمت چشم اعصاب و اعتماد مردم نشانه گرفته و فریاد طب سنتی و دینی‌اش عالمی را کر کرده اما دریغ از یک بیمار شفایافته.
آن کسی که فکرت را به‌کار نمی‌اندازی که چگونه فعلاً از چند خط قرمز عبور کنی تا بتوانی اعتماد بسازی.
آن کسی که فکرت را به‌کار نمی‌اندازی تا بتوانی با این همه شبکه تلویزیونی، برنامه‌های مناسب برای در خانه نگه داشتن مردم ارائه کنی.
حواست جمع باشد، هر بار که یکی از این کارها را می‌کنی یا آن کاری را که لازم است انجام نمی‌دهی، طناب دار را بر گلوی کادر درمان، بر گلوی همان بهیاری که وصیت‌نامه‌اش را نوشته است، سفت‌تر می‌کنی.
من و تو، دائم با خودمان بگوییم «پرستارکشی، بهیارکشی، پزشک‌کشی» ممنوع؛ اصلاً دائم تکرار نکنیم: «هم‌وطن‌کش نباش!»
محمد فاضلی – عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی
