تابناک رضوی: فرصت جمع خوانی و احیا به سبک سال های پیش نیست درشبیخون کرونا اما ما هستیم، اعتقاد هست، زمین هست و آسمان نیز هم. شکوه دعا هست و جاذبه نیایش آدمی را بالا می برد و می شود این بار به تنهایی به نیابت از همگان و برای همه، دستِ دعا در آسمانِ اجابت پرواز داد و از خدا خواست ما را از زمین بلند کند اما…. اما امروز، اما دوباره، اما جاذبه زمین… یا اجازه می دهد به سنت اهل قیام علیه هواها و هوس ها برخیزیم؟
قرار بود و مفهوم متعالی احیا در شب قدر هم همین است که هیچ جاذبه ای غیر خدا در دل مان، شاخ و برگ نگستراند و هیچ گیرایی نتواند ما را از صراط مستقیم بگیرد. ما در مکتب استاد صفائی حائری که خود،اهل عمل بود، خوانده بودیم که ” جامعه اى که در آن، هر کس باید شب قدر برنامه ریزى داشته باشد، تا «سَلامٌ هِىَ حَتّى مَطْلَع الْفَجْرِ» را داشته باشد، در این جامعه، دیگر نمى توان نشست و دست روى دست گذاشت.
این تقدیر را از تک تک من و شما خواسته اند.” فرد به فرد ما هم در برابر این خواسته حتما باید جواب داشته باشد. جوابی که اگر خودما را به داوری برگزیدند بتوانیم به خود نمره قبولی بدهیم و به قول معروف اگر کلاه مان قاضی بود، وجدان ما هم بتواند راضی باشد. بله، شب های قدر را در "تنها خوانی ههای مان" به صبح می رسانیم اما آیا روز ما هم عطری از شب قدر در خود دارد؟ من نگران این امروز و روزهای بعدم که باز به سر خانه اول برنگردیم. از کودکان دانش آموز بیاموزیم که نشستن سر کلاس سال قبل، جز مردودی معنایی ندارد. ما هم اگر نمی خواهیم مردود شویم حتما باید بعد شب قدر و قبل آن، فاصله معناداری در زندگی ما داشته باشد تا نشان دهیم معنای قبولی را. البته این فقط در حوزه فردی نیست که ما را زیستنی اجتماعی است و زیستی چنین هم واکنش هایی از جنس بوم رنگ دارد و هر چه کنیم به خود ما برمی گردد و در سطح کلان تر به کشور ما و هر دوی این ها، مسئولیت می آورد.
زیبا می فرمود مرحوم استاد برای ضرورت تفکر در ماجراهای شخصی و ملی به این بیان که؛ در مملکتى که همه به آن چشم دوخته اند تا ذلیلش کنند و تو اوضاع منطقه را مى بینى که چطور حساب شده پیش مى روند، چطور شکست مى دهند، چگونه نیروهایى را که مى خواهند فردا مزاحم نباشد، از بین مى برند و وحدت هاى دیگرى به وجود مى آورند، قراردادهایى را مى بندند تا تو را محصور کنند، تا منابع تو را محصور کنند، چه کسى باید شروع کند؟”
راستی مگر قرار است جز ما کسی قدم اول را بردارد؟ نه، اگر به انتظار دیگران باشیم به همان “استعمار”ی دچار خواهیم شد که برای ما هیچ عمرانی به بار نخواهد آورد بلکه عمر مان را خواهد فرسود و به دست ما خانه خود را آباد خواهد کرد. این را در کشورهای به تسلیم درآمده در برابر استکبار می بینیم.
به قاعده درس هم باید بگیریم که حتما دست به زانوی خود بگیریم و برخیزیم و هم زندگی خود را بسازیم و هم میهن خود را .میهن مان را که ساختیم، زندگی ما نسق خواهد گرفت پس برخاستگان از سفره قدری خداوند باید به این نکته ظریف توجه داشته باشند که اگر خواهان خانه آباد و زندگی بهتر و شاد هستند باید میهنی آباد و مردمانی شاد داشته باشند که تا دومی محقق نشود، اولی هم تحقق نخواهد یافت و ماجرا همان خواهد شد که در شرح مردمان جهان سوم که پروفسور حسابی در جواب دانشجوی نوروژی گفت؛ “جهان سوم جایی است که هر کس بخواهد مملکتش را آباد کند، خانه اش خراب می شود و هر کس که بخواهد خانه اش آباد باشد باید در تخریب مملکتش بکوشد.” رفتاری چنین البته درهندسه فکری قدر چشیدگان نیست.
باید با اصلاح خود به اصلاح کشور پرداخت و با ساختن میهن، خود نیز صاحب خانه آباد شد. قدریان را طرحی چنین است. به ویژه که شیاطین زمین، زمین گیرمان می خواهند و سیاهه تحریم هاشان، نام کاخ سفید را با سیاه ترین قلم ثبتِ تاریخ می کند. آنان گرفتار مان می خواهند اما باورمندان قدر و امام قدری و غدیری، زنجیر ها را در هم می شکنند و برمی خیزند به نامی که رمز همه برخاستن ها و ساختن هاست به شکوهِ ؛ یا علی!
