حاج محمد خجسته باقرزاده رحمت الله علیه ؛ پیر غلام ابا عبدالله الحسین (ع) و خادم امام رئوف و سلطان خراسان(ع) از مردم دارترین معتمدین مشهدی های این روزگار بود. صراحتی بی بدیل در کلام و صداقتی همچون آئینه در رفتار و گفتار و کردار. نزدیکانش را “داداش” خطاب می نمود و چه لذتی داشت برای من و بسیاری از هزاران هزار برادرانش ،این که او خان داداش ِما مشهدی ها باشد.
من عاشق ِمرام و معرفت و صداقت و بی نقابی او بودم و او بی هیچ منّتی در روزگار سختی ها و رنج ها و البته خوشی ها در کنارت بود بی پروا و صادقانه و نجیبانه.
از سال های مبارزه و بعد از انقلاب و همه ی روزهای نهضت ، دائرة المعارفی از خاطرات و تجربه ها و درس های زندگی بود که همه را با چاشنی طنازی برایت نقل می کرد بی کم و کاست !
در هیات و روضه ی خانگی محرم اش آبگوشت خوشمزه قورمه سبزی مشهدی را خود به عشق ارباب بی کفن اش(ع) مهیا می ساخت و من اگر هر جای این کره ی خاکی می بودم او مرا برای این طعام آسمانی اش خبر دار و دعوت می نمود و چه لذتی داشت نشستن بر سر سفره ی ارباب او !
بیش از یک دهه حضورش در جمعیت هلال احمر ایران و پناهگاه بیماران کلیوی و اخیرا بیماران ام اسی و بنیاد خیریه خجسته بودن از او شخصیتی مهربان و داوطلب و خیّری خاص ساخته بود دائم در حال تدارک و خرید و تامین مایحتاج نیازمندان و دردمندان بیمار محروم شهر بود و ناگهان زنگ می زد و مسئولیت توزیع بخشی از سبدهای معیشتی را به دوستانش واگذار می کرد و چه لذتی داشت که تمام برادرانش را در ثواب این خوان پر برکت سهیم می ساخت.
دو روز پیش محمد جان سهرابی داماد عزیز و صمیمی اش در جستجوی داروها و بستری اش در منزل بود و من و دیگران نگران او و مشتاق دیدن دوباره لبخندهای طنازانه ی مرد ِنجیب و مردم دار و صمیمی مشهد بودیم و مگر مشیت ِالهی بایستی همچنان منطبق بر خواست و اراده ی ما بگردد !؟
صبح امروز در میان گریه های محمد جان سهرابی خبر عروج ِخان داداش را به سوی آسمان شنیدم و در بهت و اندوه و اشک های خویش تنها یله شدم همچون برگ هایی در آغوش باد.
دلمان برای خنده ها ، صداقت و سخنان نغز و حکمت آمیزت خیلی تنگ می شود حاج محمد خجسته باقرزاده!
دیدار به قیامت خان داداش
بدرود !
“به شکوفه ها به باران برسان سلام ما را”
دکتر سید مجتبی احمدی_ مشهدالرضا شهریور ۱۴۰۰
