چه زود شستی از آن دستهای زیبا دست
کشید از سر دنیایت آرزوها دست
شب ولا دت تو قلب مادر ت لرزید
و داد حال غریبی برای بابا دست
گرفت دست ترا غرق بوسه کرد آنروز
که راز هجرت سرخ تو بود فردا دست
زمان گذشت و گذشت و رسید عاشورا
رسید تا بدهد امتحان خود را دست
ببین که صد گره بسته از طناب حیات
شبی به ناخن تدبیر می کند وا دست
هوای آب دلش را ز شعله آکند ست
نمی کند دمی از آب تیغ پر وا دست
ز دست هیچ زبر دست بر نمی آمد
قیامتی که در آن دشت کردبرپا دست
به دستهای کریمانه ی تو می زیبد
که گیرد ازهمه عاشقان دنیا دست
هزار گونه هنر ریزد از هر انگشتش
و دست آخر یابد به فیض عظما دست
چنان تکان به زمین و به آسمان دادی
که دا د بر تو تکان ازبهشت زهرا دست
به ضرب شست تو نازم که در زمان نبرد
محال بود کسی روبرو شود با دست
بساط حیله گشودست و باب ترد ستی
و کودکان بدعا برده اند بالا دست
ودشمن تو زبون بود و خوب می دانست
که هست شرط نخستین برای سقا دست
بقصد دست تو تیغ کمین فرود آورد
جدا زشاخه ی تن شد دریغ و دردا دست
میان معرکه ی زخم و خنجر و نیرنگ
تنی نمانده و مانده است دست تنها دست
وکرد یکدل و یکدست و یکصدا یکجا
تمام خویش دودستی به دوست اهدادست
و هر چه داد از این دست بهتر از آنرا
به روز واقعه گیرد ز حق تعالا دست
شتاب رفتنت از کثرت تجلی بود
صدا زدند ترا از دیار بالا دست
در امتداد همان دستهای نورانی
از آستین تو سرزد به رنگ حمرا دست
بروی رودی از ایثا ر و عاشقی می رفت
شبیه زورق خونین بسوی دریا دست
همیشه دست ادب بود روی سینه او
کمر به خدمت جان بسته بوداورا دست
در آخرین د م د یدار پیشد ستی کرد
که تا دراز نماید بسمت مولا دست
خجل شد و به زبان نگاه و ایما گفت
که پیش پای تو دستم بخاک افتادست
از آن زمان که بر این دستگاه دل بستیم
چه شورها که فکندست بر سر ما دست
ز دستبرد خزان ایمن است این گلزار
که داد آب بر او از شریعه ی لا دست
و قرنهاست از آن روز می رود هر روز
ردیف شعر تو تکرار می شود با دست
قلم شد و علم جاودانگی افراشت
سرود شعر ترا با زبان گویا دست
شعر علی شهودی 11/7/88