به گزارش تابناک اصفهان، دل بهاری و شرقی‌اش هیچ گاه خلق و خوی خشک کویر را به خود راه نداد. از میان شعرهای سپیدش می توان به نگاه فارغ از رنگ‌ها و نژادهایش پی برد.
وقتی کوله بار خود را برای سفر به افغانستان و پاکستان برمی داشت تا از لابلای، زمزمه های بودا، حس شرقی را در روح شعرهایش جاری سازد می‌شد حدس زد که سهراب صورت احساسش را رو به شرق کرده است و نمی‌خواهد از ژرفای عمیق احساس شرقی به احساسات طبقه بورژوایی غرب پناه ببرد.
او روح انسانیت و طبیعت را در شرق جست وجو می کند، از رستنگاه بشریت!.
هرچند نگاه شرقی را در شعرهایش مانند آبی که هیچ‌گاه آن را گل نکرد، جاری ساخت اما دقت انسانی او به همه آفریده‌ها تحسین غرب و شرق را برانگیخته است.
سهراب شاعر شعرهای نو اما برای همه عصرهاست.شعرهایی که با دردهای انسانی عجین شده و هرگاه زخم باز کند مخاطب خاص خود را در همه جای دنیا دارد.
شاید همین دلواپسی اش برای گل شقایق است که در عصر سیمانی به دل بسیاری نشسته و توانسته سهراب از میان دهه های چهل و پنجاه بیرون بکشد و هشت کتابش روی طاقچه هر خانه و کتابخانه هر مغازه ای جا خوش کند.
شعر را نقاشی می کرد و گاهی شعرها را روی بوم نقش می‌زد. ذهنیات سهراب تصورات بیرونی داشت نه تنها برای خودش بلکه برای همه مخاطبانش. وقتی پیچیده‌ترین کلام فلسفی را روی بوم سفید ذهن خواننده جای می دهد می‌شود فهمید که سهراب شاعری در میان خلق و با خلق بود!.
روز نخست اردیبهشت، عظمت روح سهراب در جسم خاکی‌اش دیگر جا نگرفت و آهنگ سفر کرد و "تا انتهای حضور" رفت تا " سهراب هنوز در سفر" باشد.
