یادداشت از مصطفی فراغت
تساوی در دربی هشتاد و سه اگر چه پرسپولیس را به هدفش نزدیک تر کرد_ طبق گفته ی برانکو_ و عمر مربیگری منصوریان را طولانی تر_ طبق گفته ی روزنامه نگاران_ اما برای هواداران فوتبال که با اقتصادِ دم دستی _متوسط و ضعیف_ از روی سکو یا تلویزیون بازی ها را دنبال می کنند، اتفاق خوشایندی نبود. یک هفته شور و شوق، یک هفته کُری، یک هفته صحبت هایی از جنس آن که اِل می کنیم و بِل می کنیم، اما در پایان، نمایشی می بینیم بُزدلانه و پر حرف و حدیث که هوادار را از هر چه تعصب است و طرفداری و رنگ پرستی، بیزار می کند.
فوتبال بی سر و ته، بازیکنان بی هنر و پول های میلیاردی. این ها تمام آن چیزی است که بعد از نمایشی نا امیدانه مانند آنچه در دربی هشتاد و سوم به تصویر کشیده شد، در ذهن هوادار نقش می بندد.
بعد از چنین بازی هایی، نه به اشک های منصوریان توجه می کنند و نه به پیروزی چهار دو برانکو، همه امروز را می بینند و نتیجه ای که ثبت شده است را. بهترین تیتری که می‌شد در وصف این بازی نوشت، «بازگشت به عصر یخبندان» و یا «پوپولیست های رنگی»، است. البته تیتر پیشنهادی یکی از دوستان روزنامه نگار با عنوان «سَرو تَه یکی» هم بسیار قابل تامل بود.
جدال قرمزهای صدرنشین و آبی های قعر نشین. سر و ته لیگ هر چه تقلا کرد بی نتیجه بود. زیر توپ زد، سانتر کشید و قراردادهای میلیاردی بست تا دروازه های خالی کج دیده شود.
جالب تر از بازی نا امید کننده، صحبت های مربیان بعد از بازی بود. منصوریان با کَتی باز در کنفرانس حاضر می شود، ژِست می گیرد و غَبغبش را باد می کند، «یٰا اَیُّها الْنّٰاس چون کاوه به سمت دروازه بیرانوند شوت زده و خسرو هم چند دفعه ای سانتر کرده، استقلال استحقاق پیروزی داشته. او در کنفرانس تمام مدت از شجاعتش می گوید و از نمایش دلبرانه تیمش.» جان کلامِ نطق پیروزمندانه او در کنفرانس بعد از بازی در یکی دو جمله اینچنین بود، « به نام ایزد منّان، بازی خوبی بود، ما خط آتش زهر داری داشتیم، در تمام بازی من گواردیولا بودم و تیمم بارسلون، برانکو هم میثاقیان بود و تیمش بادِران.»
البته در آن سوی میدان برانکو را هم باید بازنده بزرگ دربی هشتاد و سوم دانست. برانکو بخاطر استفاده نکردن از رامین رضائیان، نمایش سر به هوای طارمی _ علیپور و «تسلیم بودن در بازی های بزرگ»، باید پاسخگو باشد. برانکو اگر فرصت داشت به این سوال مهم هم جواب بدهد که جسارت بازیکنان تیمش کجاست و چه کاری با آن کرده است.
تساوی در دربی هشتاد و سه اگر چه پرسپولیس را به هدفش نزدیک تر کرد_ طبق گفته ی برانکو_ و عمر مربیگری منصوریان را طولانی تر_ طبق گفته ی روزنامه نگاران_ اما برای هواداران فوتبال که با اقتصادِ دم دستی _متوسط و ضعیف_ از روی سکو یا تلویزیون بازی ها را دنبال می کنند، اتفاق خوشایندی نبود. یک هفته شور و شوق، یک هفته کُری، یک هفته صحبت هایی از جنس آن که اِل می کنیم و بِل می کنیم، اما در پایان، نمایشی می بینیم بُزدلانه و پر حرف و حدیث که هوادار را از هر چه تعصب است و طرفداری و رنگ پرستی، بیزار می کند.
فوتبال بی سر و ته، بازیکنان بی هنر و پول های میلیاردی. این ها تمام آن چیزی است که بعد از نمایشی نا امیدانه مانند آنچه در دربی هشتاد و سوم به تصویر کشیده شد، در ذهن هوادار نقش می بندد.
بعد از چنین بازی هایی، نه به اشک های منصوریان توجه می کنند و نه به پیروزی چهار دو برانکو، همه امروز را می بینند و نتیجه ای که ثبت شده است را. بهترین تیتری که می‌شد در وصف این بازی نوشت، «بازگشت به عصر یخبندان» و یا «پوپولیست های رنگی»، است. البته تیتر پیشنهادی یکی از دوستان روزنامه نگار با عنوان «سَرو تَه یکی» هم بسیار قابل تامل بود.
جدال قرمزهای صدرنشین و آبی های قعر نشین. سر و ته لیگ هر چه تقلا کرد بی نتیجه بود. زیر توپ زد، سانتر کشید و قراردادهای میلیاردی بست تا دروازه های خالی کج دیده شود.
جالب تر از بازی نا امید کننده، صحبت های مربیان بعد از بازی بود. منصوریان با کَتی باز در کنفرانس حاضر می شود، ژِست می گیرد و غَبغبش را باد می کند، «یٰا اَیُّها الْنّٰاس چون کاوه به سمت دروازه بیرانوند شوت زده و خسرو هم چند دفعه ای سانتر کرده، استقلال استحقاق پیروزی داشته. او در کنفرانس تمام مدت از شجاعتش می گوید و از نمایش دلبرانه تیمش.» جان کلامِ نطق پیروزمندانه او در کنفرانس بعد از بازی در یکی دو جمله اینچنین بود، « به نام ایزد منّان، بازی خوبی بود، ما خط آتش زهر داری داشتیم، در تمام بازی من گواردیولا بودم و تیمم بارسلون، برانکو هم میثاقیان بود و تیمش بادِران.»
البته در آن سوی میدان برانکو را هم باید بازنده بزرگ دربی هشتاد و سوم دانست. برانکو بخاطر استفاده نکردن از رامین رضائیان، نمایش سر به هوای طارمی _ علیپور و «تسلیم بودن در بازی های بزرگ»، باید پاسخگو باشد. برانکو اگر فرصت داشت به این سوال مهم هم جواب بدهد که جسارت بازیکنان تیمش کجاست و چه کاری با آن کرده است.
