چند سال پیش که در تهران برف شدیدی بارید، کرایه تاکسی سر به فلک زد. و از فرودگاه تا تهران به یک میلیون تومان رسید. همان برف در شمال کشور بر زمین نشست، و برخی از راه ها را بست. سوپر مارکت ها ، یک بسته نان لواش را تا بیست و پنج هزار تومان و یک بطری آب معدنی یک و نیم لیتری را تا دوازده هزار تومان فروختند!
امسال در شیراز سیل آمد ، درست در فصلی که آنجا پر از مسافر بود، هیچ جنسی گران نشد و درست برعکس، هتل ها، باغ ها، سالن ها، مساجد، درب ها را به روی سیل زدگان گشودند و رایگان از همه پذیرایی کردند. صاحب خانه ها درب ها را به روی مسافران گشودند و رایگان در اختیار سیل زدگان گذاشتند . تعمیرکاران برای تعمیر رایگان ماشین های سیل زده اعلام آمادگی کردند. در بیمارستان ها با کاروان های شادی، برای بیماران شادی آفریدند.
چند نفر از اهالی شیراز برای نجات جان مسافران، جان خودشان را از دست دادند.
در شیراز هیچ حسابی برای کمک به سیل زدگان گشوده نشد. بلکه انبوه شماره تلفن بود که در اختیار همه سیل زدگان قرار می گرفت، برای برآوردن احتیاجاتشان.
همه این ها یعنی رشد فرهنگی، انساندوستی و بزرگ منشی. همانطور که در دوران جنگ، شیرازی ها از جنگ زدگان پذیرایی کردند.
تا جایی که بسیاری از جنگ زدگان برای همیشه در شیراز ماندند.
من به شیراز افتخار می کنم. بیخود نیست که تا قدم به شیراز می گذارم حالم خوب می شود. نه من که همه خانواده و دوستانم هم نسبت به شیراز چنین حسی دارند.
درود بر شیرازی های عزیز و مهربان، بزرگوار و با فرهنگ...
رضا کیانیان
