یکی از عرصه هایی که متاسفانه در کشورما ، بصورت انحصاری مدیریت میشود و تا کنون دروازه های آن برای اغیار باز نشده است رشته پزشکی و درمان است. رشته ای تخصصی که در کشورهای کمتر توسعه یافته بسیار مهمتر از رشته های علوم انسانی است. البته یکی از دلایل آن را میتوان در همین انحصار دانست و جستجو نمود.
تمامی وزاری بهداشت و درمان و آموزش پزشکی کشور، تمامی روسای دانشگاه ها و همچنین روسای بیمارستان های بزرگ کشور همگی از میان پزشکیان بوده اند و کمتر تحصیل کرده غیر پزشکی در مدار مدیریت و تصمیم گیری این عرصه امکان عرض اندام داشته است.
انحصار موجود بدون اینکه پشتوانه منطقی ای داشته باشد همواره این عرصه را از اعمال نقدها و بازبینی امور معاف داشته است. بنابراین میتوان ادعا نمود وضعیت موجود بهداشت و درمان کشور محصول عملکرد طبقه پزشکان است.
حتی اگر کاری به کیفیت کار پزشکی و درمان کشور نداشته باشیم ، در یک مورد می توانیم به خروجی این تعارض منافع ، در تخلفات مالی این قشر اشاره کنیم. طبق آمار 70 درصد پزشکان یا مالیات نمی دهند یا فرار مالیاتی دارند. اغلب آنها از نصب کارتخوان اجتناب می کنند تا شفاف نباشند. صندلی های رشته پزشکی فروخته میشود بدون اینکه کسی خبر داشته باشد. قوانین سهل و ممتنعی برای هیئت علمی علوم پزشکی در نظر گرفته شده است که پیامد آن بازتولی یک قشر خودخواه و خودپسند خواهد بود . همه اینها را از منظر انحصار و تضاد منافع پزشکی می توانیم تحلیل کنیم .البته از همین سو نگاه کنید که بسیاری از پزشکان عمومی و متخصص یا طرف قرارداد با مدیران بیمارستان ها خودشان هم از این مدیریت ناکارآمد و انحصاری نالان هستند . مثلا عدم پرداخت حقوق پزشکان مراکز بهداشت و یا طرح تحول سلامت و..
به هرحال از آنچه مختصرا گفته شد میتوان این سوژه را در ذهن پدید آورد که آیا زمان پایان دادن به این انحصار در مدیریت سیستم درمان کشور فرانرسیده است؟سوژه ای که بیشتر باید در مورد آن نوشت.
غلامرضا منصوری