به نام خدا
روزی روزگاری
خاطرات غلامعباس حسن پور
قسمت چهل و سوم
روزهای بیست و یکم و بیست دوم بهمن ماه سال ۱۳۶۴ پشت خاکریزی یک کیلو متر جلو تر از شهر فاو مستقر بودیم آتش خمپاره های دشمن روی ما فعال بود
گلوله ی توپ‌های ۵۷ میلیمتری که مخصوص دفع حملات هوایی است از راه دور به طرف ما شلیک می شد .
مقر تیپ عراقی ها که در قسمت قبل عرض شد ، مورد حمله دو فروند از جنگنده های فانتوم نیروی هوایی جمهوری اسلامی قرار گرفت که متاسفانه یکی از آن جنگنده ها توسط موشک ضد هوایی ارتش عراق مورد اصابت قرار گرفت و سقوط کرد خلبان آن جنگنده با چتر نجات فرود آمد و ما هم نتوانستیم آن خلبان را از نجات دهیم .
خودرو عراقی سر رسید و خلبان ایرانی را به اسارت در آورد و با خود برد .
کاش آن خلبان پانصد صد متر جلو تر به طرف موضع ما روی زمین فرود
می آمد . در آن صورت می توانستیم برای نجات او اقدام کنیم اما حیف که در نزدیکی مواضع عراقی ها فرود آمد و اسیر بعثیان گردید .
هنگامی که عراقی ها با جیپ آمدند خلبان ارتش ما را اسیر کنند ، به ناچار تیر اندازی را قطع کردیم که به خلبان آسیب نرسد و گرنه قادر بودیم جیپ عراقی را با موشک آرپی جی ۷ بزنیم .
حادثه سقوط جنگنده خودی برای ما ناگوار بود و اعصاب ما را خرد کرد .
فرماندهان عراقی سربازان خود را با زور ، تهدید و هل دادن در پشت خاکریز های نعل اسبی که بسیجی‌ها به آن خاکریزها خاکریز نونی می گفتند مستقر کرده و آن سربازان با تیر اندازی به سوی مواضع ما رزمندگان را آزار می دادند .
روز بعد یک گردان از لشکری دیگر که احتمالا رزمندگان اصفهانی بودند، به مقر تیپ عراقی ها حمله و آن مقر را تصرف و نیروهای موجود در آن مقر را نابود کردند .
عده ای از عراقی ها هم موفق به فرار شدند .
عراقی ها حدود دو کیلو متر از مواضع خود عقب نشینی کردند .
روز بعد ادامه عملیات در آن جناح به لشکر دیگری واگذار گردید .
سه روز که پشت آن خاکریز مستقر بودیم تعدادی شهید و مجروح دادیم .
یکی از شهدا معلمی به نام محمودی اهل سربند استان مرکزی بود که نام کوچک آن شهید در خاطرم نیست . روحش شاد .
گردان امام حسین از آنجا به جنوب منقطه عملیاتی نقل مکان کرد و برای انجام مرحله دوم عملیات آماده شد .
در مرحله دوم عملیات
می بایست منطقه ای معروف به کارخانه نمک را آزاد کنیم .
گردان امام حسین ساعت ده شب به سوی منطقه ی ماموریت حرکت کرد
در تاریکی شب حرکت خود را ادامه دادیم .
ماموریت گروهان دوم که ما بودیم حمله به جناح راست نیروهای مستقر در خط دفاعی عراقی ها در کارخانه نمک بود گروهان ما با ستون یک از کنار محل استقرار عراقی ها با رعایت سکوت عبور کرد .
عمو کاوه نبیری که احتمالا مسئول و یا معاون محور بود زودتر به آنجا رسیده و با دوربین دید در شب نیروهای عراقی را رصد می کرد . فرمانده ما آقای حاج اسماعیل نادری هم آنجا حاضر شده بود .
با دستور آقای نادری به سمت عراقی ها با رعایت سکوت حرکت کردیم .
خوشبختانه عراقی ها قبل از درگیری خط دفاعی خود را رها کرده و به طرف سه راهی جاده ، فاو، ام القصر فرار کردند .
حدود یک کیلو متر پیشروی کرده و درخاکریز قبلی عراقی ها مستقر شدیم .
آن شب دندان درد عجیبی داشتم و هیچ داروی مسکنی هم درد دندانم را تسکین نمی داد .
فردای آن روز تعدادی از رزمندگان گردان امام حسین کارخانه نمک را از وجود عناصر عراقی پاکسازی کردند .
گردان ما درخاکریزی به طول حدود یک کیلو متر و در فاصله سیصد متری سه راهی فاو ام القصر مستقر شد .
این سه راهی از طرف عراقی ها به سه راهی مرگ و از طرف ما به سه راه شهادت معروف شده بود .
از بس طرفین به خاطر حفظ این سه راهی متحمل تلفات انسانی شده بودند به این نام مشهور شده بود .
در آن سه راهی گردان های زرهی عراق مستقر بودند و شدیدا مقاومت می کردند که جلو پیشروی رزمندگان را به طرف ام القصر و البحار بگیرند .
نیروهای ویژه کماندوی عراقی از آن ناحیه حملاتی را بر علیه مواضع رزمندگان اسلام ترتیب می دادند .
تنها یک جاده به بندر ام القصر منتهی می شد و اطراف آن جاده هم سراسر آب گرفتگی بود که عمق آب حدود هفتاد سانتی متر بود
گردان امام حسین از کارخانه نمک تا انجا به طول حدود یک کیلومتر را پوشش داد گروهان ما سمت راست خاکریز مستقر بود .
روز بعد آتشباری عراقی ها شروع شد و نقطه به نقطه را با آتش منحنی خمپاره و مینی کاتیوشا و گلوله مستقیم تانک می کوبیدند .
سنگر های ما نیز استحکام کافی نداشت و حتی اگر موشک خمپاره ۶۰ میلیمتری هم در کنار سنگر منفجر
می شد ، دیواره ی سنگر که از گونی پر از خاک ساخته شده بود فرو می ریخت .
خاطره ادامه دارد ..