اگر امام رضا(ع) به دیدار ما بیایند چه می‌شود؟!

شما صاحب عزایید و ما هم خود را بیگانه نمی دانیم که اگر بودیم جایمان این جا نبود و نه جامه مان این رنگ را داشت و نه چشم هامان بارانی بود. آقاجان! خود را اگر نه خویشاوند، لااقل دوست و آشنا می دانیم و همین است که ما را یااز دور و نزدیک به حرم شما می کشاند و یا دل ما را حرم و دیده و زبان مان را تسلیت گوی ، اما ...
اما آقاجان! هر «دیدی» - عارفانه- را «بازدیدی» است و حتم دارم شما هم این «دیدها» را «باز» خواهید داد به دیداری که می تواند زندگی ما را عوض کند همه دلخوشی  ما هم همین است، در روایات هم از شما خوانده ایم که هر کس به زیارتم بیاید من در قیامت در سه جا به دیدارش خواهم شتافت و «دیدش» را «بازدید» خواهم داد به گاه «ارائه پرونده» به افراد، و در کنار «پل صراط» و هنگام «بررسی اعمال» ... آقاجان ! ای امام همیشه "حی" و همیشه "حاضر- که تشهد کلامی و تسمع سلامی و... زیارتنامه شما ایمان ماست-در آن موقف سخت به یاری شما محتاجیم ولی یک خواهش در جانم جان گرفته است و می خواهم تقاضا کنم.
در این دنیا، در همین زندگی هم سری به ما بزنید. این سرزدن، سربلندمان می کند، آخر آدم وقتی قرار است میزبان «بزرگی» باشد، می کوشد همه چیز را برای این پذیرایی آماده کند، لااقل در اندازه توان خود، مهیای پذیرایی می شود و این یعنی فراهم آوری آن چه میهمان بزرگ را خوش آید.
خب وقتی قرار باشد شما به ما سر بزنید، ما هم سعی خواهیم کرد، خانه را مهیا کنیم با صداقت، با اخلاق، با ایثار، با زیبایی، با مهربانی، آن وقت دروغ و تهمت و بداخلاقی و خودخواهی و خصال شیطانی را بیرون خواهیم ریخت. این زشتی ها که نباشد، این بوهای آزاردهنده که از بین برود، آن ژاژخواهی ها که نابود شود، خود به خود جا برای خوبی ها باز می شود، شاید آنقدر به این خوبی ها انس گرفتم که به عادتمان تبدیل شد، «عادت» که همیشه بد نیست، عادت به خوبی ها خوب است، همیشه خوب است. شما هم که بیایید، این خوبی ها مضاعف می شود، شما که به دیدار ما بیایید، به احترام شما هم که شده، دست نیازمندان را خواهیم گرفت. در احترام گذاشتن میان فقیر و غنی فرق نخواهیم گذاشت. نمازمان، زندگی مان خواهد بود و زندگی مان نمازمان، نمازی امام محور و عبودیت ساز و الله  اکبری که در نماز سر می دهیم ما را خواهد آموخت که در زندگی هم جز او را بزرگ نباید بداریم و لقمه ای نان ما را کوچک نخواهد کرد تا با تملق به بزرگ سازی دیگران بپردازیم.
شما که بیایید حتی «مامون»های تزویر هم نخواهند توانست «ایمانمان» را به بیراهه ببرند، حتی ما را پس از سال های بی راهه روی به راه خواهید آورد آن گونه که برای اقامه نماز عید بر سیره رسول مکرم (ص) پای برهنه به راه شدید و پای برهنگان را به راه انداختید. شما که بیایید، نه از فحش خبری خواهد ماند، نه از فحشا . نه برخوردار به خود حق خواهد داد هر کاری بکند و نه مستضعف حاضر خواهد شد هر کاری را بپذیرد. شما که بیایید، زمین و زمان جور دیگری خواهد شد، آنقدر زیبا که زشتی فرصت بروز نیابد، و ما با همین چشمان بارانی، بهار را، بهار تمام را خواهیم دید و چه پرشکوه خواهد بود این «بازدید» که دیده را به حق بینا خواهد کرد.

غلامرضا بنی اسدی / تابناک خراسان رضوی