تابناک رضوی: نسبت ما با امام علی(ع) چیست؟ مایی که سه شب قرآن به سر گرفتیم. سه شب گریستیم. سه شب به هر دعا و ذکری بود، تمسک جستیم. ما چه نسبتی با شهیدِ قدر داریم؟ اگر به همان هندسه ای که رسول اعظم الهی(ص) طرح فرمودند، باور داریم و خود را فرزند مولا می دانیم باید نسبت به تحقق وصیتِ حضرتِ پدر هم اهتمام داشته باشیم. همان که در هر فرازش با "الله، الله فی...." جان را به بعثت می کشاند. همان که چنین آغاز می شود؛ " اى پسرم حسن! تو و همه فرزندان و اهل بيتم و هر كس را كه اين نامه به او برسد توصيه و سفارش مى كنم" اول آن تقوای الهی است و بعد با عبادیات و اجتماعیات توجه می دهند که جملگی انسان را بر صراط مستقیم عبودیت به پیش می برد. انگار صدای خود مولاست که زمان را در می نوردد و در این زمین به گوشِ هوش ما می خواند؛ الله الله في الايتام، فلا تغبوا افواههم، ولا تضيعوا بحضرتكم؛ خدا را، خدا را! درباره «يتيمان»، مبادا گرسنه و بى سرپرست بمانند." آیا این را شنیده می گیریم و پی کارشان می رویم؟ ما از جانب حضرت پدر وصیت شده ایم به این مهم اما آیا اهمیت آن را درک می کنیم؟ پاسخ اش را نه در زبان که باید در کارنامه خود ارائه کنیم. چقدر به یتیمان توجه داریم. چقدر به نان و نام و معرفت شان فکر می کنیم؟ دیگر الله الله امام در باره «ارحام و خويشاوندان» است و این تاکید که آن" را از ياد نبريد، صله رحم كنيد كه صله رحم حساب انسان را نزد خدا آسان مى كند." ما چقدر اهل صله رحم هستیم؟ فقط هم به رحم خونی نباید توجه داشت که "رحمِ عقیدتی و اخلاقی" هم باید مد نظر باشد. هم با رابطه مومنانه با اقربا باید ارتباط گرفت و هم اخوت دینی را به عنوان راهبردی کلان ملی- انقلابی مطمح نظر داشت. با نگاهی چنین است که جامعه می تواند به فردای همدلی برسد. غفلت از صله رحم خانوادگی و ملی، ما را با چالش های هولناک مواجه می کند که بیگانگان برای طراحی آن زحمت ها کشیده اند. می خواهند از دست و کلام خود ما تیغ بسازند برای شقه شقه کردن مردم. این چند گانه سازی ها برای این است که یگانگی ملی ما را بر هم زنند. چیزی که امام به صراحت ما را از آن پرهیز می دهند. " خدا را، خدا را! درباره «همسايگان» خوش‌رفتارى كنيد، پيغمبر آن قدر در مورد همسايه سفارش كرد كه ما گمان كرديم مى خواهد آن‌ها را در ارث شريك كند." و باز صدای امام است که ما را به رعایت حقوق همسایه می خواند. بایستگیی که اگر به رفتار درآوریم به توسعه شایستگی ها در جامعه خواهد انجامید. همه طعم محبت و برادری را خواهیم چشید. باز مائیم و وصیتی دیگر از پدر امت؛ " از خدا بترسيد، از خدا بترسيد! درباره «فقرا و تهيدستان» آن‌ها را در زندگى خود شريك كنيد." امام در این فراز سخنی فراتر از انفاق دارند. به قرآن توجه می دهند. به آیاتِ 24 و 25 سوره مبارکه معارج که می فرماید" وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ؛ و همانان كه در اموالشان حقى معلوم است براى سائل و محروم." که به تصریح روایات این حق فراتر از زکات و حقوق تعریف شده شرعی است. یعنی ما نباید بهه صرف انفاق گاه به گاه، وظیفه خود را انجام شده بدانیم بلکه این را باید "بدانیم" که در اموال مان باید نیازمندان را چون "شریک" بشماریم. وصیت امام ادامه دارد. با خواندن و عمل کردن به آن، راه خود را به سوی رستگاری انتخاب کنیم.
