تابناک رضوی: مسخره کردن از جمله رذالت هایی است که برخی بدان زبان می گشایند. در شمار گناهان کبیره است که آدمی را از نیمه راه بهشت هم به سوی جهنم می کشاند. تمسخر، یک "ت" پیامد هم دارد؛ تحقیر! کوچک انگاشتن مردم. سنگ زدن به پنجره های برج و باروهای بلند. تمسخر گناه است، بی ادبی است، کار بی هنران است چه در حق مردم روا داشته شود چه در حق مسئولان. مسخره کنندگان مورد توبیخ قرآن اند چه کودک زباله گرد را به تمسخر کشند چه فلان مسئول سابق یا لاحق را." وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ؛ واى بر هر عیب جوى طعنه زن" خطابی عام است به کسانی که با رفتار خاص، مردمان را به تیغِ عیب جویی و تیرِ طعنه آزار می دهند. من نحوه مواجهه با این گزاره که" رئیس جمهور به خاطر گرانی ها خواب ندارد" را در این شمار می بینم. البته فکر می کنم آنان که مسخره می کنند، حالِ رئیس جمهور را به حال خود می سنجند. فکر می کنند همان طور که خود به خواب اند، کسی که چنین مسئولیتی دارد هم مثل آنان سر بر بالش می گذارد و راحت می خوابد حال آن که ما در مدیریت یک خانواده در می مانیم چه رسد به کشور. واقعا بی خوابی هم دارد وضعی که خواب راحت را بر مردم به آرزو تبدیل کرده است. ازدحام مشکلات و مسابقه بی پایان گرانی و تورم، مثل طوفان در خواب می پیچد و انسان را بی تاب می کند. این "بی خوابی" اگر چه یک ضرب المثل است اما شرح حالِ مسئولِ باورمند به تکلیف هم هست.و باید باشد. یک حس انسانی است. یک کنش منطقی و مومنانه است. تمسخرِ این حس، نه اخلاقی است و نه انسانی. نمی گویم عیار انسانیت تمسخر کنندگان پایین است اما رفتاری چنین جز از گرفتاران سطح نازل انسانی، سر نمی زند. تمسخر، نقد نیست. نمی شود به بهانه نقد شرایط، زبان و قلم به تمسخر گشود. صد در صد تخریب است. ویران کردن شخصیت افراد از انفجار در خانه آنان کمتر نیست. البته تمسخر به واقع انتحار هم به دنبال دارد. مسخره کننده، اول خود را ویران می کند تا با تکه، پاره های شخصیت خود، دیگران را از پا بیندازد. صریحا عرض می کنم که با نقد دولتمردان نه تنها مخالف نیستم که آن را واجبی اجتماعی، سیاسی و ذیل امر به معروف و نهی از منکر در شمار فرائض شرعی می دانم اما تمسخر و توهین را به عنوان گناهان کبیره از دایره نقد بیرون می شمارم. من خود قلم به نقد دارم. شاید گزنده هم باشد کلماتم اما با تمسخر حتما مخالفم چه تمسخر مردم چه مسئولان. قدیم و جدید هم ندارد. تمسخر رئیسی و روحانی را در یک اندازه خلاف اخلاق و شرع می دانم. اخلاق و شریعت هم نسبیت برنمی دارد که در حق یکی تمسخر را روا بداریم و در حق دیگری ناروا. با منطقِ به تمسخر گرفتنِ دیگران مشکل دارم. البته اگر بتوان این منش را منطق گذاشت! به هر روی با تمسخر و تخریب چیزی درست نمی شود که اگر می شد ما الان قله نشین بهشت بودیم. نقد بکنیم اما تمسخر را به عنوان گناه کبیره و مشربی باطل برای همیشه نقطه پایان بگذاریم...
