به گزارش تابناک یزد،آزمون ورودی مدارس استعدادهای درخشان همواره دغدغه‌ی بسیاری از دانش‌آموزان و خانواده‌ها برای ورود به مقطع تحصیلی دبیرستان دور اول و دوم بوده است. مدارسی که در فرهنگ عامه تحت عنوان "تیزهوشان" شناخته می‌شوند هواداران زیادی دارند. اگر چه دانش آموزان زیادی همه ساله در آرزوی رسیدن به صندلی‌های مدارس " مرکز ملی پرورش استعدادهای درخشان و دانش پژوهان جوان " با یکدیگر رقابت می‌کنند، اما فارغ‌التحصیلان این مجموعه‌ها رضایت کافی را از مدارسی که در آن به تحصیل پرداخته‌اند ندارند. البته مراکز استعدادهای درخشان از نظر سازمانی نیز حال و روز خوشی ندارند. به نظر می‌رسد برایند این نارضایتی‌ها و مشکلات است که باعث نگرانی رهبر انقلاب شده است.
سازمان ملی پرورش استعدادهای درخشان ( سمپاد ) در سال 1366 تشکیل شد و با دو مرکز آموزشی و حدود 800 دانش آموز به آموزش و پرورش پیوست. مدارس سمپاد رفته رفته در سراسر استان‌ها گسترش یافتند و با پذیرش دانش‌آموزانی با بهره‌ی هوشی بالا، طی آزمون‌های خاص به مراکزی تبدیل شدند که به عنوان مدارس پرورش دهنده‌ی نخبه‌ترین دانش‌آموزان هر استان شناخته می‌شدند. در ادامه، اختیار مدارس سمپاد در شهرستان‌ها بیشتر به سازمان آموزش و پرورش استان سپرده شد. با تغییراتی که در سال 1388 در مورد سمپاد اتفاق افتاد، این سازمان به " مرکز ملی پرورش استعدادهای درخشان و دانش‌پژوهان جوان " تبدیل و سمپاد به نوعی بیش از پیش میان سازمان آموزش و پرورش و مرکز ملی پرورش استعدادهای درخشان سردرگم شد. همزمان با این تغییرات، روند افزایش تعداد مراکز آموزشی سمپاد و دانش‌آموزان سمپادی نیز آغاز شد؛ به طوری که در مهرماه 1388 تعداد دانش آموزان سمپاد 60هزار و 300 نفر بود و در مهرماه 1392، 150هزار نفر رسید. برآیند این تغییرات باعث مشکلات امروز این مراکز شده است.
یقینا تعداد بسیار زیاد دانش آموزان در مراکز استعدادهای درخشان هم موجب کاهش سطح کیفی این دبیرستان‌ها می‌شود و هم با هدف بنیادین این سازمان یعنی پرورش مستعدترین جوانان هر منطقه در تعارض است. در گذشته باهوش‌ترین دانش‌آموزان هر استان که تقریبا در یک سطح بودند در این مدارس پذیرفته می‌شدند و امکانات و سرمایه‌گذاری‌های آموزشی به صورت هدف‌مند منجر به تحصیل دانش‌آموزانی ممتاز و در نهایت پذیرفته شدن آن‌ها در بهترین رشته‌ها و دانشگاه‌ها می‌شد. اما امروزه در یک استان تعدادی از دانش‌آموزان در این مدارس پذیرفته می‌شوند که نه تنها در یک سطح ( هوشی و بار علمی ) قرار ندارند و از رقابت با یکدیگر باز می‌مانند، که هزینه‌های بسیار زیادی را برای این تعداد در پی دارد که شاید برای همه‌ی آن‌ها ضروری نیست. از سویی دیگر یکی از مسائلی که با اهداف والای سمپاد در تعارض است موضوع اخذ شهریه از استعدادهای درخشانی است که قرار است در این مدارس پرورش یابند. جای این سوال باقی است که آیا دانش آموز تیزهوشی که باید با زحمت، هزینه‌ی تحصیل در مدارس استعدادهای درخشان را تامین نماید می‌بایست همراه با دغدغه‌ی چگونگی تامین هزینه‌ی ثبت نام تحصیل کند و یا حتی از تحصیل در این مدارس محروم شود؟ اگر قرار است این مدارس خاص نیز همانند مدارس غیرانتفاعی بابت ثبت نام دانش‌آموزان تیزهوش شهریه اخذ نمایند، پس لزوم وجود سازمانی ویژه‌ی استعدادهای درخشان چیست؟ سازمانی که هر ساله باید برای آن بودجه‌ای در نظر گرفته شود و هزینه‌هایی را بر دوش دولت بگذارد و در نهایت خدماتی را مشابه مدارس دیگر ارائه نماید. جالب این جاست که در برخی از این مراکز، با وجود اینکه تنها مزیت مرکز آموزشی مورد نظر حضور دانش آموزان مستعد در کنار هم است و خدماتی مشابه مدارس غیرانتفاعی ارائه می‌گردد، مدیران از دانش‌آموزان انتظار دارند که در آزمون‌های علمی حائز رتبه‌ی برتر شوند و بعضا دانش‌آموزان تحت فشارهای مدرسه قرار می‌گیرند. گویی به جای این که وظیفه‌ی این سازمان، پرورش استعدادهای درخشان باشد، استعدادهای درخشان وظیفه دارند سازمان را پرورش دهند و برای آن آبرو و اعتبار جمع کنند!
از همین جا دلیل نگرانی رهبر معظم انقلاب در سخنرانی تاریخ 28 مهر 95 در دیدار با نخبگان را درمی‌یابیم که « من از این مسئله‌ی سمپاد -این سازمان ملّی پرورش استعدادهای درخشان- نگرانم. گزارش‌هایی که به من می‌رسد، گزارش‌های خرسندکننده‌ای نیست؛ این سمپاد خیلی مهم است». وقتی به مجموعه مشکلات سمپاد می‌نگریم، دلیل نارضایتی‌های برخی فارغ‌التحصیلان و نگرانی رهبر انقلاب اسلامی را درک می‌کنیم. جای امیدواری است که دولت تدبیر و امید با بررسی های کارشناسی شده، سازمان پرورش استعدادهای درخشان را به روزهای درخشان خود بازگرداند.
آرش قدیریان/شرق