مدیر مسئول نشریه «حقوق بشر» افغانستان و دانش آموخته دانشگاه فردوسی مشهد:
مدیر مسئول نشریه «حقوق بشر» افغانستان و دانش آموخته دانشگاه فردوسی مشهد گفت:«صلح و دوستی» که شعار سومین جشنواره فرهنگ ملل است مهم ترین نیاز بشریت در این دوران است.
به گزارش تابناک رضوی،«عبدالشکور اخلاقی» مدیر مسئول ماهنامه «حقوق بشر» افغانستان و دانش آموخته دانشگاه فردوسی مشهد که در حال حاضر در کابل مشغول فعالیت علمی و فرهنگی است ، ضمن تحسین اقدام دانشگاه فردوسی مشهد به خاطر برگزاری جشنواره فرهنگ ملل که با شعار صلح و دوستی برگزار می شودگفت: برگزاری جشنواره ملل یک اقدام بسیار خوب و سازنده است و می تواند در شناخت و معرفی ملل و کشورهای هم جوار بخصوص آنانی که از لحاظ فرهنگی و تاریخی مشترکاتی دارند بسیار مفید واقع گردد و «صلح و دوستی» که شعار سومین جشنواره فرهنگ ملل است مهم ترین نیاز بشریت در این دوران است.
وی ادامه داد: برگزاری چنین جشنواره ها در واقع در بستر آشنایی و معرفی دانشجویان کشورهای شرکت کننده فاصله ها را کمتر ساخته و احساس یگانگی و دوستی و تفاهم را تقویت می نماید. ما برای بهتر ساختن جامعه خود نیاز به همکاری های مشترک و انتقال تجارب و تقویت عناصرمشترک فرهنگی و تاریخی داریم، بنابراین ضمن استقبال از برگزاری چنین جشنواره هایی باید سعی گردد که گسترده و با وسعت و زمینه مناسبتری برگزارگردد تا مفهوم شناخت و آشنایی دانشجویان و ملل مشترک دراین جشنواره مصداق واقعی پیدا نماید که البته حضور ملیت های مختلف در سومین جشنواره فرهنگ ملل نشان از گستردگی آن دارد.
اخلاقی در مورد اهمیت دانشگاه فردوسی مشهد گفت: دانشگاه فردوسی یکی ازمراکز آموزشی و علمی مهم در زمینه تحصیلات عالی است که نه تنها فارغ التحصیلانی را برای جامعه ایرانی بلکه برای بسیاری از کشورها به ویژه افغانستان تحویل داده است.
وی ادامه داد: شخصیت های مهم و ارزشمند علمی و نامدار دراین مرکز تحصیل نموده و به مدارج بالای علمی و خدمت به جامعه پرورش یافته اند و دراین رابطه می توان با قاطعیت گفت که دانشگاه فردوسی در زمینه تحصیل دانشجویان افغانستان از دیرسال تا دهه های اخیر نقش سازنده ای داشته است.
اخلاقی تصریح کرد: درسال های اخیر شمار زیادی از دانشجویان افغانستان در این دانشگاه تحصیل نموده و باکسب مدارج علمی امروز در افغانستان مشغول به خدمت بوده و در مناصب و سمت های عمده افغانستان ایفای وظیفه می کنند.
این دانش آموخته دانشگاه فردوسی مشهد که در حال حاضر در کابل پایتخت افغانستان به فعالیت روزنامه نگاری در سمت های گوناگون مشغول فعالیت است در مورد خاطرات دوران تحصیل خود از دانشگاه فردوسی مشهد گفت: خودم یکی از فارغ التحصیلان دانشگاه فردوسی هستم که امروز در داخل افغانستان در عرصه فرهنگی و مطبوعاتی مشغول انجام وظیفه ام، خاطرات من از دوران تحصیل در دانشگاه فردوسی مشهد یکی از بهترین خاطرات و دوران شیرین زندگی ام است.
وی ادامه داد: اساساً نه تنها از جهت علمی و آموزشی بلکه ازجنبه های روحی و روانی یک سازگاری و علاقمندی خاص با فضا و محیط دانشگاه فردوسی وجود دارد که بسیار دوست داشتنی است.
خاطره دیگر من معاشرت خوب استادان دانشگاه است که هرگز از یادم نخواهد رفت و با بعضی از آنان چنان مباحثه داشتم که احساس بیگانگی وجود نداشت، گویا که با یک استاد هموطن در مورد مسایل درسی یا مسایل روز بحث می نمایم.
وی پیرامون همکاری علمی میان دانشجویان و مراکز دانشگاهی ایران و افغانستان گفت: طبیعی است که یکی ازماندگار ترین روابط و دوستی ها، روابط و دوستی هایی است که از طریق آموزش و مراکز علمی بوجود می آید. بطور مثال من همکاری دارم از برادران پشتون از ولایت پکتیا که در زمان حکومت داودخان در رشته تاریخ دردانشگاه تهران تحصیل نموده و لیسانس خود را گرفته است، او همیشه از خاطرات دوران تحصیل و مشترکات فرهنگی و تاریخی دو کشور بخوبی و علاقمندی یاد می کند.
این روزنامه نگار افغانستانی تصریح کرد: بنابراین ازآنجایی که دانشگاه فردوسی مشهد در استان و شهری قراردارد که ازلحاظ تاریخی نیز بخشی از خراسان بزرگ دانسته می شود که قسمت وسیعی از سرزمین های افغانستان و ایران امروز را در برمی گرفته است فراهم شدن تحصیل در دانشگاه فردوسی مشهد این پیوند و ریشه تاریخی و فرهنگی را در دوران معاصر نیز زنده و مستحکم نگهداشته است.
وی ادامه داد: از جانب دیگر دانشجویانی که در دانشگاه فردوسی مشهد تحصیل نموده و فارغ التحصیل شده اند امروزه با ایفای نقش و مسئولیت در موقعیت های مختلف در افغانستان همسویی و همکاری واقعی میان دو ملت و دو کشور را تقویت و زنده نگه می دارند.
وی در پایان یادآور شد: من بدین باورهستم که زمینه آشنایی و معرفی دو ملت و بخصوص دانشجویان دو کشور افغانستان و ایران فقط در برگزاری محافل رسمی و برنامه های مقعطی محدود نگردد، بلکه برنامه ریزی جامع تر و گسترده تری فراهم آید و بطور مثال سعی گردد که گردش و مسافرت های علمی دانشجویان دو کشور و برنامه های مشترک فرهنگی و علمی بیشتری میان دانشجویان دوکشور به اجرا گذاشته شود و از همه مهم تر دانشگاه با توجه به ظرفیت بالا می تواند شمارزیادی از دانشجویان افغانستانی را در مراکز آموزشی خود جذب نماید و زمینه ادامه تحصیل و آموزش آنان را فراهم گرداند
