همایش ملی بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان پارسی، روز دوشنبه در آیینی با حضور سخنگوی دولت و استاندار خراسان رضوی در دانشکده علوم دانشگاه فردوسی مشهد آغاز شد.
به گزارش تابناک رضوی، سعید سرابی مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی صبح امروز دوشنبه 25 اردیبهشت ماه در آیین آغازین همایش ملی بزرگداشت فردوسی
و پاسداشت زبان فارسی که در دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد اظهار داشت: دولت تدبیر و امید عنایت بسیار ویژه ای به بزرگداشت مفاخر و اندیشمندان، علی الخصوص حکیم ابوالقاسم فردوسی داشته است.
سرابی با اشاره به اینکه اکنون چهارمین سالی است که مراسم بزرگداشت فردوسی در بالاترین سطح ممکن در استان برگزار می شود، خاطرنشان کرد: با مساعدت دولت و به ویژه وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، 25 اردیبهشت ماه به نام روز ملی فردوسی نام گذاری شده است.
وی یادآور شد: حضور دکتر نوبخت، معاون رئیس جمهوری، نشان از توجه ویژه دولت به جایگاه بلند حکیم سخن سرای توس دارد و ضروری است از مساعدت های دولت در سالهای اخیر به صورت ویژه تقدیر و تشکر کنیم.
سرابی با اشاره به اینکه امیدواریم سال آینده این مراسم با حضور ریاست محترم جمهوری برگزار شود، خاطرنشان کرد: باید برگزاری چنین برنامه هایی در سال های آینده به صورت بین المللی برگزار شود.
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی گفت: ساز و کار تشکیل بنیاد فرهنگی بین المللی فردوسی شکل گرفته و امسال در تابستان فعالیت خود را به صورت رسمی آغاز می کند.
وی به تدارک 14 برنامه در قالب روز ملی گرامیداشت شخصیت فردوسی اشاره و خاطرنشان کرد: تلاش شده تا شرایط مناسبی برای گسترش زبان و ادبیات فارسی و اندیشه حکیم ابوالقاسم فردوسی در سطح کشور فراهم شود.
25 اردیبهشت ماه سالروز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی است.
حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 329 هجری در روستای طابران (طبران) توس به دنیا آمد و پدرش از دهقانان توس بود که ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت؛ فردوسی در جوانی با درآمدی که از املاک پدرش به دست می آورد به کسی محتاج نبود اما بتدریج، آن اموال را از دست داد و به تهیدستی گرفتار شد.
وی از همان زمان که به کسب علم و دانش می پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه مند شد و به تاریخ و اطلاعات مربوط به گذشته ایران عشق می ورزید.
همین علاقه به داستانهای کهن بود که او را به فکر انداخت تا شاهنامه را به نظم درآورد و چنان که از گفته خود او بر می آید، مدتها در جست و جوی منابع لازم بود و پس از یافتن نسخه اصلی داستانهای شاهنامه، نزدیک به سی سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف این کار کرد.
فردوسی در سال 370 یا 371، به نظم در آوردن شاهنامه را آغاز کرد و در اوایل این کار هم خود او ثروت و دارایی قابل توجهی داشت و هم برخی از بزرگان خراسان که به تاریخ باستان ایران علاقه داشتند، او را یاری می کردند.
به مرور زمان و پس از گذشت سالها، در حالی که فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود، دچار فقر و تنگدستی شد.
فردوسی سعی در بازگشت زبان پارسی به ایران داشت و تلاش کرد با قلمش به مردم یادآوری کند که چه بوده و چه شده اند و توانست با اثر زیبای خود، زبان پارسی را به مردم بازگرداند، اما به دلیل برخی از شعرهایش، مورد خشم حاکم وقت قرار گرفت.
بر خلاف آنچه که مشهور است، فردوسی سرودن شاهنامه را تنها به دلیل علاقه شخصی و حتی سالها قبل از آن که سلطان محمود به سلطنت برسد، آغاز کرده بود اما چون طی این کار، بتدریج ثروت و جوانی را از دست داد، به فکر افتاد که آن را به نام پادشاه بزرگی درآورد و با این تصور که سلطان محمود، قدر او را خواهد شناخت، شاهنامه را به نام او کرد و راه غزنین در پیش گرفت.
اما سلطان محمود که بیش از تاریخ و داستانهای پهلوانان ایرانی، به اشعار ستایش آمیز شاعران درباری علاقه داشت، قدر سخن فردوسی را ندانست و او را چنانکه شایسته اش بود، تشویق نکرد.
