تابناک رضوی: در خاطر دارم که ماه های آخر سال 1378 بود؛ دوستی فرهیخته داشتم که به یک باره دغدغهی حضورش در انتخابات مجلس گل کرد... در آن سالها با روی کار آمدن دولت آقای سیدمحمد خاتمی، دور، دور اصلاحات و اصلاحطلبان بود و این دوست عزیز ما، در میانه بازیهای سیاسی، فقط با توجه به شرایط، احساس کرده بود که باید بیاید... انگار همین دیروز بود، در گپ و گفتهایی که داشتیم و دلسوزانی که دورش را گرفته بودند همه جور سخنی میرفت حتی از احتمال ضایع شدن و رأی نیاوردن برای منصرف کردنش بسیار گفتند و او که سالهای جوانی اش را در جنگ گذرانده بود، یک کلام گفت: «یک روزی برای حفظ این انقلاب در جنگ تحمیلی، ایثار جان کردیم و امروز اگر خدا بپذیرد، برای اعتلای جمهوری اسلامی، ایثار مال و آبرو...»
این داستان چه ربطی به سرباز دارد؟! الان برایتان می گویم؛ طبعاً وقتی احساس وظیفه کنی، لحظه ای از اجرایش کوتاه نمی آیی، حتی اگر یک تن باشی...
نمونه اش هم در تاریخ این سرزمین بسیار است، حوالی سال 1320 و بحبوحه ورود روسها و بی کفایتی دولت مرکزی (بخوانید سلطنت رضا شاه کبیر) بود و خاطرات ماندگاری از سربازانی که ایستادند و اسطوره شدند؛چه ارتش یک نفرهی شهید عباسعلی ایراندوست در مرز درگز که یک تنه مقابل سربازان روسی ایستاد و جان به جان آفرین تقدیم کرد یا حسینعلی صدآفرین که لقبش را پس از پر کشیدن، از فرمانده متجاوز روس گرفت... و چه مرزبانان پایدار جلفا که سه نفره، 48 ساعت لشکر روس را معطل کردند و سرلشکر نوویکف روس، وقتی به پیکر بیجان آنها رسید و فهمید این مقاومان فقط سه نفر بوده اند، درجه اش را کند و بر سینه ی آنها گذاشت...
تاریخ ما پر از این نمونه ها که هر کدامش در جای خود اثرگذار و ماندگار است و این انقلاب و نظام و پیشتر از آن، ایرانی که امروز به امانت در دست ماست، یادگار جانفشانی چنین شجاعانی است که نامشان را در گوشه و کنار شهرها و روستاهای این سرزمین می بینیم؛ گر چه گهگاهی به آنها جفا هم شده باشد؛ اما آموخته ایم که برای بلندی نام ایران در برهه های مختلف، باید جان دهیم و از بی مهری ها نهراسیم.
دراین میانه، عرصه انتخابات، یک رقابت و درگیری بدون خون ریزی است برای تغییر و پیشرفت! و با همین نگاه، برای اهداف و آرمانها می جنگیم وقدم های بلند را برمیداریم...
در رقابتهای انتخاباتی، هر نامزدی با ایده و برنامه ای می آید و طرحش را به مردم عرضه می کند و مردم هم با رأی خود آن را تایید یا رد می کنند و این چنین چرخش قدرت اتفاق می افتد. در گذار این گزینش، اگر خطایی هم باشد، چون برآمده از نظر جمهور است، مردم خود به پای آن می مانند... و این چنین، پویایی ایران باقی می ماند... فقط یک عیب دارد و آن این که اگر این انتخاب برآمده از چیزی به جز تحقیق آگاهانه و گزینش عالمانه باشد، می تواند چرخه پیشرفت را سال ها به تأخیر بیندازد.
حال چه باک؟ من سربازم، دیگر فرقی نمی کند که بر صدرم یا در کنج، هر کجا که باشم وظیفه ام را انجام می دهم...
وعده ما، جمعه 15 تیر 1403 – پرشورتر از پیش
محمدصادق حاتمی
