3 محرم 61:ورود عمر سعد به كربلا،همراه چهار هزار نفر از سپاه كوفه و آغازگفتگوى وى با امام براى وادار كردن آن حضرت به بيعت و تسليم شدن.
5 محرم 61:ورود شبثبن ربعى با چهار هزار نفر به سرزمين كربلا.
7 محرم 61:رسيدن دستور از كوفه بر ممانعت سپاه امام از آب،ماموريت پانصدسوار دشمن بر شريعه فرات به فرماندهى عمرو بن حجاج.
9 محرم 61:ورود شمر با چهار هزار نفر به كربلا،همراه با نامه ابن زياد به عمر سعد،مبنى بر جنگيدن با حسين«ع»و كشتن او،و آوردن امان نامه براى حضرت عباس«ع»و حملهمقدماتى سپاه عمر سعد به اردوگاه امام و مهلتخواهى امام براى نماز و نيايش در شب عاشورا.
10 محرم 61:درگيرى ياران امام با سپاه كوفه،شهادت امام و اصحاب،غارتخيمهها،فرستادن سر مطهر امام به كوفه، توسط خولى.
11 محرم 61:حركتسپاه عمر سعد و نيز اسراى اهل بيت از كربلا به كوفه،پس ازآنكه عمر سعد بر كشتههاى سپاه خود نماز خواند و آنان را دفن كرد و اهل بيت را برشترها سوار كرده به كوفه برد.
1 صفر 61:ورود اسراى اهل بيت«ع»از كربلا به دمشق.
20 صفر:بازگشت اهل بيت«ع»از سفر شام به مدينه.
سرویس کودک جام نیوز، نینوا ( و کربلا)... دوم محرم الحرام سال 61 هجری قمری
نینوا جایی است که حرّ دستور یافت حضرت را در بیابانی بی آب و علف و بی دژ و قلعه فرود آورد.
امام (ع) برای اقامت در محل مناسبتری، به حرکت خود ادامه داد تا به سرزمینی رسید.
اسم آنجا را سئوال فرمود؛ تا نام کربلا را
در جواب شنید، گریست و فرمود:« پیاده شوید، اینجا محل ریختن خون ما و محل
قبور ماست. و همین جا قبور ما زیارت خواهد شد، و جدّم رسول خدا چنین وعده
داد.»
سپس اصحاب امام (ع) پیاده شدند و بار و اثاثیه را فرود آوردند. سپاه حرّ نیز در ناحیه ی دیگری در مقابل امام اردو زدند.
حضرت(ع) اهل بیت خود را جمع کرده، نظری بر آنها افکند و گریست.
سپس فرمود: « خدایا! ما را از حرم جدّمان
راندند، و بنی امیه در حقّ ما ستم روا داشتند. خدایا! حق ما را از ستمگران
بستان و بر دشمنان پیروز گردان»
عبیدالله بن زیاد نامه ای بدین مضمون برای
حضرت نوشت: خبر ورود تو به کربلا رسید. من از جانب یزید بن معاویه مأمورم
سر بر بالین ننهم تا تو را بکشم و یا به حکم من و حکم یزید بن معاویه باز
آیی! والسلام.
امام(ع) فرمود: این نامه را جوابی نیست! زیرا بر عبیدالله عذاب الهی لازم و ثابت است.
امام حسین(ع) چون نامه ی ابن زیاد را
خواند، فرمود: رستگار نشوند آن گروهی که خشنودی مردم را با غضب پروردگار
خریدند.(خشنودی مردم را بر غضب خدا مقدم داشتند)
